Yeni Aktüel yazarı Mehmet Ali Kılıçbay''ın hakkımda yazdıklarından yola çıkarak laik Türk militerasisinin traji-komik hallerini deşifre eden dört yazı yazdım. İki yazı daha yazacağım ve Kılıçbay''ın iddialarını tartışacağım.
Kılıçbay''ı, sosyalistlerin döküldüğü bir “ara”lıkta, sosyalist olduğunu haykırmaktan çekinmediği için ciddiye aldığımı söylemiştim. Bir başka neden de, aslında, onun Foucault, Eliade ve Braudel gibi önemli çağdaş düşünürlerin metinlerini Türkçe''ye çevirmiş olmasıydı. (Bu üç düşünürü de, Frenkçe orijinallerinden okuduğum için üzgünüm, Bay Kılıçbay!)
Kılıçbay, bu düşünürleri “okumadan” [=anlamadan] çevirmiş olmalı: Çünkü Kılıçbay, entelektüel olarak bu düşünürlerin “dalga boyları”nı bile hissedebilecek bir “görünüm” sergileyemiyor, ne yazık ki.
Oysa bu düşünürler, derin nefes alabilen, imajinatif bir ufka ve vizyona sahip kişiler. Kılıçbay''daysa, bunlardan eser bile yok: Hâlâ çoktan aşılmış aydınlanmacı, pozitivist ve oryantalist üçüncü sınıf adamların tarih-dışı, gerçek-dışı ve daha da önemlisi, bu toplumda hiçbir somut / maddî / tarihsel gerçekliği / karşılığı olmayan ideolojik şablonlarıyla bakıyor -Türkiye''ye, İslâm dünyasına ve dünyaya-.
Mesela laikliği / sekülerliği, (dolayısıyla feleğini şaşırmış, dünyayı ve bizzat Batı toplumlarını büyük felaketlerin eşiğine sürüklemiş aydınlanmacı / modernist Batı''yı) sanki aşılamaz ve tartışılamaz bir ilâhî yasa gibi görüyor; tıpkı türdeşleri laik militerasimiz gibi. Bütün değerlendirmelerini, bu ezberlenmiş ve kodlanmış şablona göre yapıyor. Mesela din, yalnızca bireysel bir meseledir diyor ve ekliyor: “Laik bir toplumda, bireylerin hayatının her alanını belirleyen egemen bir din de yoktur.”
Peki, benim inandığım din, siyasete de, düşünceye de, kültüre de, sanata da, kısacası hayata da müdahale eden, bu yüzden Mimar Sinan''lar, Itrî''ler, İbn Rüşd''ler, İbn Arabî''ler, Meraği''ler, Yunus''lar yetiştirebilen bir dünya-hayat tasavvuru sunan bir dinse ne olacak? Bu ülkeyi mi, yoksa bu dini mi terk edeceğim? Hangisini yapmamı önerirsiniz bay Kılıçbay?
Oysa benim inandığım din, dünyada tek din katına yükseltilen seküler dünya tasavvuruyla karşılaştırıldığında, Kılıçbay''ın (ve “sekülerlik dini”nin) iddia ettiğinin aksine, inanana da, inanmayana da, müntesibi olana da, olmayana da nasılsa, nasıl inanıyorsa, nasıl yaşamak istiyorsa öylece muamele edebilmiş, başkalarını, (seküler Batılıların yaptığının aksine) ötekileştiremeden, asimile veya elimine etme, sömürme, yok etme, tarihten silme barbarlığına soyunmadan, bütün farklılıklara hayat ve varolma hakkı tanıyabilmiş büyük bir medeniyet tecrübesi üretebilmiş yegane dinse, ne yapacağım ben?
Halbuki, sekülerlik, kendisinden farklı olan herhangi bir dine en küçük bir hayat alanı bile açamıyor; açmıyor; enterne ve asimile ederek gettolaştırıyor. Yani, tek din katına yükseliyor; hayatın akışını sadece onun paradigmaları ve parametreleri belirliyor; her şeyin ölçüsü ve ölçütü o oluyor.
Ben, sekülerlik, hiçbir dine, kendisinden farklı bir dünya tasavvuruna, sekülerleşmediği, kendisine benzemediği, asimile olmayı (eriyerek yok olmayı) kabul etmediği; sekülerliği, tek belirleyici [Tanrısal] güç olarak kabul etmediği, özetle seküler ilke ve yasalara aykırı olduğu sürece varolma ve hayat tanımıyor; dediğimde; bunu, üstelik de bir tür seküler siyasî ilahiyat''a dönüşen seküler sosyal teorinin terminolojisiyle, “sekülerlik, şu ân dünyaya hâkim kılınmaya çalışılan, dünyaya onun kavramlarıyla ve kurumlarıyla çeki düzen verilme kavgası verilen yegane ve tek dindir” diye tanımladığımda, Kılıçbay ve türdeşleri küplere biniyor. Bunu, ben değil, seküler sosyal teorinin “ana”ları ve “baba”ları söylüyor; ama Kılıçbay (ve türdeşleri) anla/ya/mıyor bile!
Cuma günkü son yazıda, sekülerliğin başka kültürleri ve dinleri nasıl dümdüz ettiğini, Müslüman bir ülkede sekülerlik misyonerliğinin neden Hıristiyan misyonerliğinden daha zararlı olduğunu göstermeye çalışacağım.
