Yıl 1994. Aylardan eylül. Tercüman’ın Cevizlibağ’daki binasındayız. Gazete kapandı kapanacak. Her gün bir daktilo susuyor. Her gün bir masa toplanıyor. Biz ise Marmara’dan, İstanbul’dan bir grup öğrenci birkaç emektarın etrafında toplanmış ‘bu tecrübe’den nasibimize düşeni almanın derdindeyiz. Derken can suyu bir haber düşüyor gündemimize.
Adı Şafak’mış
Yeni bir gazete çıkacakmış. Adı Şafak’mış. İşin başında Hekimler Birliği Vakfı varmış. Binası Fatih’te olacakmış… Velhasıl masadan masaya bu muhabbet dönerken ben kendimi cebimdeki Tercüman birikimimle mülakat masasında bulmuştum bile. Ve sorulan birkaç sorunun nihayetinde ‘iş’de benimdi dünyalar da.
Bir masada dört, beş kişi
Fatih’teki Akdeniz Caddesi’nde bir apartman dairesi. Küçük bir oda, biz istihbaratçıların. Bir masada dört, beş kişiyiz. Kadro her gün birer ikişer artıyor. Genç muhabirlerin ilk görevi gazetenin tanıtımı. Önümüzde uzun uzadıya bir telefon listesi. Öğlene kadar, belediyeleri, sivil toplum kuruluşlarını, dernekleri arayıp gazetenin tanıtımını yapıyor öğleden sonra ise asli görevimize dönüp haber peşinde koşuyoruz.
Ancak aradan beş, altı hafta geçmeden işler planlandığı gibi gitmemiş olacak ki benim de aralarında olduğum birçok ismin işine son verildi. El mahkum çalıştığım tüm haberleri, özene bezene çekip resim altı yazılarını bile yazdığım tüm fotoğrafları teslim edip, içimde koca bir boşlukla öğrencilik hayatına geri döndüm.
Bir haftalık ayrılık
Bir hafta sonra okul dönüşü bir iki parça eşyamı almak için son kez gazeteye uğradığımda sadece bir haftada tüm taşları yerinden oynamış buldum. Bir buçuk aydır çıkan Şafak, ekonomik güçlükler nedeniyle kapanma noktasına gelince Kış ailesi devreye girmiş; Ahmet, Mahmut ve Recep Kış kardeşler ile Ensar Vakfı Başkanı Ahmet Şişman ‘Şafak’ı ‘Yeni Şafak’ yaparak imtiyaz hakkını satın almıştı. İlk kadroyla yollar ayrılmış ve yeni bir ekip kurma telaşı başlamıştı.
İşte Şafak, Yeni Şafak olurken o gün, o akşam saati o telaşın içinde bana da 30 yıl kesintisiz devam edecek meslek hayatımın kapısı basit ve hiç beklemediğim bir soruyla tekrardan açılmıştı:
-Demircioğlu Fatma
-Buyurun efendim
-Fotoğraf makinen var mı ?
-Var efendim
-Yarın sabah gel başla. Hayırlı olsun.
Yeniden ‘iş’de benimdi dünyalar da…
