Sanatın hemen her sahasında vaziyetimiz aynı: Eserlerimiz, ya köksüz ve bizimle hiç bir irtibatı olmayan -sözüm ona modern- bir forma bürünüyor yahut “biz” olduğumuz köklü zamanların birebir kötü bir kopyasından müteşekkil gereksiz, kuru ve kaba bir taklide... Gelenekten beslenmeyen, bize has tasavvur çizgisine herhangi bir şekilde atıfta bulunmayan, asırların tecrübe ve birikimine sırt çeviren sanat eseri bizim değil, içinde biz yokuz. Ortaya bir şey çıkıyor nihayetinde ama ne bizim iyimizden haber veriyor bize ne güzelimizden ne de doğrumuzdan. Dolayısıyla eser güzel bile olsa bizim olmuyor, “biz” olmuyor. Bu husustaki tembellik ve beceriksizliğimize, ürettiğimiz sanatın kökümüzle rabıtasının olmayışına, bizi yansıtmayışına bir tepki olarak geliştirdiğimiz kötü ve basit birebir kopyacılık anlayışı ise bizi komik duruma düşürmekten başka bir işe yaramıyor. Hafız Osman'ın levhalarının duvarlardan indirildiği, Şeyh Hamdullah'ın zarafetinin silindiği zamanlardan hüsn-i hat meşk edilen iklimlere dönmek elbette güzel. Ama bir durup düşünmeli değil mi? Bu sanatın böyle icra edildiği dönemlerde biz yeryüzüne revnâk verme makamında bir devlet ve millettik. Mutabakatımız ve tutarlılığımız vardı. Çelişkiden berî ve başkalarının değerler sistemi ile hayatı okuma külfetinden azade idik. Çizgilerimiz buradan hareketle mûnis ve latif, kıvrımlı ve dingin, zarif ve ahenkliydi. Hal böyleyken o günden bugünlere gelene değin yaşadığımız türlü inkisar ve travmaların neticesinde ortaya çıkan çelişki ve gerginlik, yitirilen ruh ve maya, çekildiğimiz sahaya olanca hodbinliği ve hoyratlığıyla yerleşen medeniyetin bize sunduğu teklifle başa çıkma telaşı içinde nereye koyacağımızı bilemediğimiz akıl ve kalbimiz bugün üretme derdinde olduğumuz sanata bütün gerçekliği ile yansımak durumunda değil mi? Levnî bugün yaşasaydı o minyatürü öyle mi yapardı? Ser mimâran-ı cihan ve mühendisân-ı devran koca Sinan'ımız hayatta olsaydı Süleymaniye yine bu haliyle mi inşâ edilirdi? Bâkî o şiiri öyle mi yazardı, Itrî o besteyi öyle mi yapardı?
