Geçen hafta bir kanun tasarısı nedeniyle ülke gündemine yeniden geldi çocukların cinsel istismarı. Çok şey söylendi, fazlaca polemik konusu haline getirildi. Tasarı geri çekilince ortalık duruldu. Ancak çocukların cinsel istismarı ile ilgili temel bilgiler pek de konuşulmadı bu süreçte. Oysa kimsenin itirazı olmaması gereken bu konuda doğru bilgiye sahip olmak gerekiyordu, doğru adımlar atabilmek için. İşte bu noktada temel bazı konuları hatırlatmak istedim sizlere.
Çocukların her ne şekilde olursa olsun cinsel obje olarak kullanılmasına çocukların cinsel istismarı ya da cinsel tacizi diyoruz. Cinsel taciz çocuğa dokunarak ya da dokunma olmadan cinsel içerikli resim, video veya herhangi bir elektronik medya aracılığıyla da uygulanabilir.
Her yaşta çocuk cinsel tacize maruz kalabilir. Çocuklar bilişsel yetersizlikleri nedeniyle cinsel tacizden kendilerini koruma becerileri yetersizdir ve travmaya açıktırlar. Erken çocukluk döneminde bu yolla kendilerine zarar geleceğini anlamayabilir ve kolay kandırılabilirler. Daha ileri yaşlarda ise genellikle korku ve sindirme nedeniyle tacize karşı koyamayabilirler. Bu açıdan yüksek riskli çocuklar var olsa dahi, her çocuk cinsel istismara maruz kalabilir. Yani tacize maruz kalan bizim çocuğumuz, yakınımız da olabilir. Benim çocuğuma olmaz, benim çevremde böyle kişiler bulunmaz düşüncesi sadece kişinin kendini avutması ya da gerçekle yüzleşme korkusu taşıdığı anlamına gelir. Tüm dünyada cinsel istismara maruz kalan çocuk sayısının bildirilen çok daha fazla olduğu bilinmektedir.
Çocukların cinsel obje olarak kullanılması insanlık tarihi kadar eski toplumsal bir sorundur. Her kültür din ve inanış bu olayı lanetlese de her yanlış ve kötü davranışta olduğu gibi bu alanda da mutlak bir masumiyet yoktur. Yani masum ve arınmış bir toplum bulunmamaktadır. İnancı, ideolojisi ne olursa olsun, her toplumda çocuk çağında cinsel tacizi vakalarına rastlanılmıştır ve rastlanacaktır. Eğitimli eğitimsiz, dindar dinsiz her toplulukta bu sapkınlığı gösteren bireyler bulunabilir. Önemli olan, siz biz ayırımı yapmadan, toplumun her kesiminin bu konuda uyanık olması, istismarcıların maddi manevi gerekli cezalara çarptırılarak toplum vicdanının rahatlamasıdır.
En büyük yanlış 20. Yüzyıl ortalarında olduğu gibi çocukların cinsel tacize uğradıkları konusundaki bilgileri ve anlatımları gerçek dışı saymaktır. Bu dönem Avrupa'sında erişkinlerin çocukluk dönemimdeki yaşadıkları cinsel taciz öykülerini fantezi olarak kabul eden anlayış, uzun süre cinsel taciz vakalarının görmezden gelinmesine neden olmuştur. Modern batı toplumu bu yok saymayı üzerinden atabilmek için hayli uğraşmış ve konuyla yüzleşmesi çok uzun zaman almıştır.
Çocukların kendilerine taciz yapıldığı konusundaki her anlatımı ciddiye alınmalı ve araştırılmalıdır. Anne baba ve her erişkinin görevi çocukları tacizcilere karşı korumaktır. Çünkü çocuklar kendilerini güvende hissetmek isterler. Bu güven verilirse ancak kendilerine yönelen taciz eylemini algılayıp önceden size haber verebilirler. Erken yaşlardan itibaren çocuklara evde ve okulda kendilerine karşı kötü amaçlı yaklaşımları algılamaları ve kendilerini korumalarına yönelik eğitim verilmelidir.
Toplumun tüm kesimleri, hangi inanç ve düşüncede olursa olsun, çocuk istismarı konusunda tam bir uzlaşma halinde olmalıdır. Bu durumun tartışılacak, görmezden gelinecek ya da siyasi rant sağlanacak bir yönü asla yoktur, olmamalıdır. Benim mahallemde, benim okulumda, benim yurdumda böyle şeye rastlanmaz aymazlığından acilen kurtulmak gerekir. Cinsel taciz vakalarında tacizi, ne çocuk yetiştirirken aşırı baskıcı tutumlara bağlanacak kadar basit ne de cinsel eğitim verilmemesi ile izah edilecek kadar yüzeyseldir. Ortada çok ağır patolojik bir ruh hali mevcuttur.
Çocukluk dönemindeki cinsel taciz, sadece çocukluk döneminde değil, yaşamın her döneminde ruhsal sorunların ortaya çıkmasana neden olacak çok ağır bir travmadır. Özellikle tekrarlayan cinsel tacizlerin, çocuğun tüm yaşamını etkileyecek ve ruhsal ağır hasar oluşturacak bir durum olduğu unutulmamalıdır.
