Eskiden insanlar her şeyin değerini bilir, hiçbir şeyin fiyatını bilmezlerdi. Şimdi her şeyin fiyatını biliyor, ama hiçbir şeyin değerini bilmiyorlar. Anladım ki, hiçbir işin istikbali parlak değildir.

Şöyle bir kelam-ı kibar hatırlıyorum: "Eskiden insanlar her şeyin değerini bilir, hiçbir şeyin fiyatını bilmezlerdi. Şimdi her şeyin fiyatını biliyor, ama hiçbir şeyin değerini bilmiyorlar." Son günlerde bazı internet sitelerinde dolaşan ve sanırım kökü Sıtkı Ekinci''ye uzanan Bahri''nin Hikayesini okuyunca, değeri ve fiyatı düşmeyebilecek tek nesnenin insanın kendisi olduğunu anladım. Yine anladım ki, hiçbir işin istikbali parlak değildir. İstikbalin parlaklığı, o işi yapan insanın niteliklerindedir. Bahri su götürmez biçimde gösteriyor ki, gerçek deha olağanüstü şeyler yapmakta değil, son derece olağan şeyleri olağanüstü güzel yapmakta yatıyor. İşte size bir bankanın güvenlik görevlisi Bahri''nin bir yönetici tarafından çizilmiş portresi. Bakalım okuduktan sonra kendi portrenizi de o kadar beğenecek misiniz. (Sahi, portrenizi çizen oluyor mu? Buna tahammülünüz var mı?)

Resepsiyondaki kibar adam

Bu binaya ikinci gelişimdi. İlkinde, iş görüşmemin birincisini yapmıştım. O gün de genel müdür ile tanışacaktım. Danışmadaki görevli "Uğur Bey, buyurun" dedi. Yüzünde beni tanıdığını belli eden bir ifade vardı. Beni nereden tanıyor diye düşünmeye baslamıştım. "İki hafta önce de gelmiştiniz" dedi. Bu sekilde beni nereden tanıdığını açıklığa kavuşturdu. Genel müdür ile görüşmemi yapıp çıktığımda danışmadaki görevli, "İyi akşamlar Uğur Bey" dedi. Ama bunu öyle söylemesinde sanki "Artık sizi nereden tanıdığımı inşaallah unutmazsınız" gibi bir tatlı sitem vardı. Bunun üzerine "Peki sizin adınız nedir?" diye sordum. "Bahri, efendim" dedi.

Bu, Bahri ile resmen tanışmamız oldu. Sonra bu bankada bir süre insan kaynaklarından sorumlu yönetici olarak calıştım. Bahri''yi daha iyi tanıma firsatı buldum. O bankada çalıştığım süre içinde Bahri, hep bir şekilde karşıma çıktı. "E, adam danışmada calışıyormuş. Binanın girişinde. Binaya giriş ve çıkışı çatıdan yapmadıysanız, hep karşınıza çıkması doğaldır" diyebilirsiniz; doğrudur. Ama karşınıza çıkmaktan çıkmaya da fark vardır. Her sabah işe geldiğinizde güler yüzlü birisinin size günaydin demesi güne iyi bir başlangıçtır. İş çıkışı da yine aynı kişinin aynı güler yüzle "İyi akşamlar," demesi de hoş bir şeydir. İşte bu karşılama ve uğurlama işinde Bahri her çalışanın dikkatini çekiyordu.

İşe geliş ve gidiş zamanları dışında da Bahri hep bir şekilde gündemdeydi. Mesela, genel müdürlük binasına dışarıdan gelenlerin büyük bölümünün de dikkatini çekti. Beni bankada ziyarete gelmiş arkadaşlarımın çoğu kez bana "Sizin resepsiyondaki güleryüzlü kibar adam hâlâ orada mı?" diye sorduklarını hatırlarım. Çünkü Bahri, binaya gelen yabancıları evine gelen misafir gibi karşılardı. Size "Hoşgeldiniz!" dediğinde, hoş bulduğunuzu anlardınız. Bahri, karşılaştığı kişilerin hafızasında iz bırakırdı.

Bir elde on marifet

Bahri marifetli biriydi. Bankanın spor takımı bir hafta sonu İstanbul dışında bir yere maça gidiyordu. Futbolcuları taşıyacak otobüs genel müdürlük binasının önüne gelmişti. Baktım Bahri de orada. "Hayrola Bahri, maça mı?" diye sordum. Utangaç biçimde, "Takımın malzemecisiyim efendim" diye cevap verdi. Başka biri, "Hem de amigosudur," diye ilave etti.

Başka bir gün, bankanın verdiği bir partide Bahri''yi fotoğraf çekerken gördüm. "Demek altın bileziklerinden biri de fotoğrafçılık, ha!" diye takıldım. "Estağfurullah efendim. Elimizden geleni yapmaya çalışıyoruz," dedi. Anlayacağınız, bizim Bahri bankanın sosyal etkinliklerinde profesyonellere taş çıkartacak bir fotoğrafçılık zenaatı da sergilemekten geri kalmıyordu.

Derken banka günün birinde krize girdi. Yeni bir genel müdür atanacak söylentileri yayıldı. Mevcut genel müdür zamanın bakanı ile çatışmıştı.

Medya kurtları genç genel müdürü sıkıştırıp sinirlerini bozmuş ve bakan aleyhinde bir iki söz söylettirmişlerdi. Maliyet açıktı: Genel müdür gidiciydi. Haberciler ordusu onunla görüşebilmek için bina girişinde adeta nöbete durmuşlardı. Net bir krizdi bu. Ama Bahri böyle anlarda da güvenilir olduğunu kanıtladı. Bankaya ve gün sayan genel müdüre karşı görevlerini sonuna kadar yerine getirdi. Bunu da kendi tarzıyla, profesyonellere taş çıkartacak biçimde yaptı. Hem tüm habercilerin gönlünü kazandı, hem müdürünü ve kurumunu korudu.

Herkes gitti, Bahri hariç...

Bahri bütün gazetecilerin gönlünü kazanmıştı. Hepsine karşı çok iyi davranıyordu. Ama genel müdürle karşılaştırmamayı da başarıyordu. Bir yanda habercileri ağırlarken, diğer yandan genel müdürü bilgilendirerek onlarla karşılaşmamasını sağlıyordu. Bütün bunları o kadar usturuplu yapıyordu ki, aşkolsun. Hiçbir pürüz çıkmadan mesele kapandı.

En son gördüğümde Bahri hâlâ o bankada çalışıyordu. Henüz emekliliği gelmemişti. Söz konusu bakan gitti, hatta siyasi hayattan silindi. Genç genel müdür gitti, başka genel müdürler geldiler. Geldiler ve gittiler. Bizim Bahri hâlâ orada. Gülümseyen gözlerle giren çıkanı ağırlıyor.

Sıtkı''nın kıssadan çıkardığı hisse:

Bir örgütte bütün makamlar önemlidir. Makamlara değer katan, onları dolduran insanlardır. Bazı kişiler makamlara öylesine değer katarlar ki, sonunda herkesin tanıdığı, güvendiği ve aradığı bir "marka" olurlar. Bahri böyle bir marka idi işte. İyi markalar, insanları; iyi insanlar örgütleri peşlerinden koşturur. Hayatın her alanında hep iyi marka olmak gerekir. O zaman ne genel müdürün değişmesi, ne şirketin el değiştirmesi, ne de hükümetin düşüp düşmemesi sizi etkiler. İşinizi iyi yapıyorsanız, iyi bir marka iseniz, her dönemde raftaki yerinizi korursunuz. Ekonomik kriz bile size vız gelir. Şimdi elinizi vicdanınıza koyup, sorun kendinize: "Ben iyi bir marka mıyım?" Kolay cevap veremiyorsanız, vay halinize!...