Güzel kar yağdı. Gönlümüz şenlendi. Gözlerimiz temizlendi. Kış bilgimizi tazeledik. Gökten beyaz haber geldi, uslu insanlara dönüştük. Sakinlik iyidir.
Memleketin birçok yerinden kar fotoğrafları, kış manzaraları yağıyor. Gördüğüm: Kar, dağlarda ve tenhalarda daha rahat ediyor. Beyaz bir sessizliğe dönüşüyor. Kimse onunla uğraşmıyor.
Şimdi şehirdeyiz. Şikâyet makamında oturanların yoğunlukta olduğu yerdeyiz. Alemi sadece kendisinden ibaret sananların içindeyiz. Böyle kimseler dünyadan hak iddia ederler.
Emek verirsin, verirler ziyan. Şikâyet makamında oturanlar hem yağmura, hem kuraklığa karşıdır. Nasıl olacak bu?
Kış, yalnız insana gelmez. Kar bize mahsus yağmaz. Tabiat, sokak hayvanlarından ve insanlara yakın kuşlardan oluşmaz. Kış olunca kurtlar ve tilkiler niye köylere, kasabalara iner? Hiç görmediğimiz kuş türlerini neden görmeye başlarız? Mesela bir ağacın neler yaşadığını bilebilir miyiz? Bazen kışı çıkaramaz, kuruyup gider.
Kar, zorlukla beraber gelen güzelliktir. Zahmetin içindeki rahmettir.
Ataullah İskenderî “bir eşyadan başka bir eşyaya seyahat edip durma” diye nasihat eder. Eşyaya beyaz, kışa kara diyen insanlarız.
Kış kelimesinden başka ne anlarız? Soğuktan sonra soğukluk olabilir mi? Gaziantep yöresinden derlenen bir atalar sözü:
Yuva bahsi mühim. Konut, daire, ev, rezidans, home ofis, yaşam alanı gibi onlarca tanımın karşısında yuva kavramı bir başına duruyor. Bir derinlik olarak.
Kışın, evler yuvaya dönüşür. Önemi artar. Bütün gün evde oturan biriyim. Bazen eve gitmeyi özlüyorum. O derece.
Pazartesi on dakikalık bir iş için Beyazıt'ta bulunmam gerekiyordu. Gitmesem de olurdu ama gittim. Eve dönüş dört saat sürdü. Yıllardır bu kadar yürümemiştim. Kendimden memnun kaldım. Çünkü hiçbir şikâyet belirtisi veya pişmanlık hissi duymadım. Buna karşılık eve yaklaştıkça mutluluğum arttı.
Güzellikten anladığımız nedir? Berrak. Duru. Sade. Temiz. Yürürken karda bunları gördüm.
Yazmıştık, yine yazalım:
