Şiir, kolay yazılmaz. Şairlere sorun. Fakat tam aksine, pek kolay yazıldığını zanneden çoktur.

Birkaç cümleyi alt alta yazıp “işte şiir” diyenlere rastlıyoruz.

Şükür ki güçlü şairlerimiz var.

Güzel şiir okumak istediğimizde kitaplar, dergiler elimizin altında.

Son zamanlarda rastladığım en güzel şiirlerden bir tanesi var ki bilmeyen, duymayan kalmadı.

Çok iyi biliyorsunuz.

*

Onu, en güzel okuyan kişiden dinledik.

Çıktı okudu, dost düşman herkes duydu.

Kalabalık bir salonda, önünde mikrofon, karşısında kameralar…

Şöyle seslendi:

*

Noktalar ile geçilen yerlerin, alkış tufanı olduğunu düşünün.

Öyleydi çünkü.

Ayağa kalkarak coşkuyla alkışlayanlar, seslenenle aynı heyecanı paylaşıyordu.

Ekran karşısındakiler de onlar gibiydi.

Kalpler aynı ritimle atmaktaydı.

*

Bazılarının ise…

Kalbinin ritmi değişti o sözleri duyunca.

Onlar, bu sözlerin muhatabı olan kişilerdi.

Başaramayacaklarını idrak etme yolunda, birkaç adım daha ilerlediler böylece.

Aslında…

İdrakleri biraz daha güçlü olsaydı…

Bunu söylemeye bile gerek kalmadan, kendiliğinden anlayacaklardı.

Ne yapalım ki kafa kalın, idrak zayıf.

Nato kafa, nato mermer.

Anlayış kıt olunca, sıkıntı mecburi.

*

Yıllar boyunca çok uğraştılar.

Gece gündüz demeden, canla başla çalıştılar.

Aşırı masraf ettiler.

Denemedikleri numara kalmadı.

Her seferinde daha beter yenildiler.

*

En son tankla, topla, tüfekle, bombayla, uçakla, helikopterle dört koldan, sekiz bacaktan hep beraber saldırdılar ahtapot gibi.

“Hepiniz gelin” dedi, hepsi birden geldiler…

Yine fiyasko.

*

Rabbimiz'in yardımıyla, biz de birlik olduk, milletçe direndik.

Kestik ahtapotun kollarını, bacaklarını.

Zaten bakınca hangisi kol, hangisi bacak anlaşılmıyordu.

Bir tek kafa kaldı.

O da dışarıda.

Gün ola, harman ola.