Okuma notları | Sema Karabıyık

“11 Eylül akşamı geç saatlerde günün olaylarıyla ilgili özel bir haber programı bitmek üzereydi. Hamasi bir dille kapanış konuşmasını yapan meşhur bir haber sunucusu New Yorkluların ertesi gün uyandıklarında değişmiş bir ufuk çizgisiyle karşılaşacaklarını söylüyordu. Ölenleri anan ya da korkunç yok oluşlarını hatırlatan tek bir söz etmedi. Kalplerimiz ölenlerin acılı aileleri ve arkadaşlarının yanında türünden ifadeler de kullanmadı. Bunun yerine algısal düzlemdeki bir kopuşu ele alan sözler sarf ediyordu. Her ne kadar insanların Tanrı'ymışçasına herkesin acısını hissetme rolüne soyunduğu Oprah'ın dünyasında onlar için yas tuttuğumuza inandırılsak bile asla gerçekten yas tutmadık! Meşhur sunucu aslında New Yorkluların son iki yüzyılın hayal gücü en kuvvetli yazarları ve sanat teorisyenlerinin yücelteceği türden bir deneyim yaşayacağını öngörüyordu. Algı dünyasının üstüne yeni bir manzara çökecekti. Ölenler, yaralananlar veya olaydan doğrudan etkilenenlerle bir bağlantısı olmayan New Yorklular; ölenler, yaralananlar, etkilenenler İçin değil kendileri için, yani yeni olanın terörüne maruz kaldıkları için yas tutacaktı.” (Katiller, Sanatçılar ve Teröristler/ Frank Lentricchia& Jody Mcauliffe )

“Adorno 1963'te ahlak felsefesi derslerine başlarken öğrencilerine şöyle sorar: Doğru hayat gerçekten mümkün mü, yoksa yanlış hayat doğru yaşanmaz iddiasıyla mı yetineceğiz? Bu derslerden geriye, Adorno'nun elli yıl önce öğrencilerine sorduğu, bugün bizi uğraştırmaya devam eden sorular kaldı: Bazen adaletsizliğin tam da kendini doğru, başkalarını yanlış gördüğümüz noktada ortaya çıkabileceğini fark etmemiş olabilir miyiz? Kendi sınırlarımız üzerinde düşünerek bizden farklı olanların hakkını vermeyi öğrenebilecek miyiz? Dünyayı değiştirmek için ona bulaşmamız gerekir; ona bulaşmaksa yanlışın bize de bulaşması demektir.” (Sessizin Payı/Nurdan Gürbilek)

“Delikanlılıktan yetişkinliğe” geçmekte olan gençlerde, taklitçilik, bir lideri takip etmek, mucizelere inanmak, bir grubun üyesi olmak ve kutsal bir amaç uğruna kendi kişiliklerini bir kenara bırakmak gibi eğilimler son derece belirgindir. Şüphesiz ki bunun altında yatan, gençlerin hayatın en zor “değişiminden” geçmeleri, yani “çocukluktan adamlığa” geçmeleridir. Değişimin ortaya çıkardığı bu bunalım ve eğilimler, yalnız “delikanlılıktan yetişkinliğe dönüşmeye ait bir olgu” değildir. Ne zaman ki insanlar bir dönüşüme uyum sağlama durumuna girseler, (Örneğin: büyük çapta tarımsal bir toplumun sanayileşmeye dönüşmesi, kırsal alanlardan şehirlere geliş, bir ülkeden başka bir ülkeye göç edilmesi, hatta bir işyerinden ayrılıp emekli olunması gibi) aynı bunalım ve eğilimler ortaya çıkar.” (Kesin İnançlılar/Eric Hoffer)

“Geleceğe yönelik herhangi bir ümidi kalmayan bireyler günü birlik yaşar, uzun süreli planlar kuramaz, benmerkezci bir tutum sergilerler. Bu tutum içinde bulunan kişiler illegal faaliyet gösteren örgütler için biçilmiş kaftandırlar. İllegal örgütler bu şahısları çok rahat ikna ederek kötü amellerine alt edebilmektedirler.” (Suçun Sosyolojisi Cezanın Felsefesi/Özgür Sarı-Güncel Önkal)

“Kişinin gerçek amaçları ile açıkça söylediği amaçlar arasında uçurum varsa, kişi, mürekkep fışkırtan mürekkepbalığı gibi sanki içgüdüsel olarak uzun sözcüklere ve içi boşalmış deyimlere yönelir.” ( Medyada İkiyüzlülük/Edward S. Herman)

“Medeni toplumlardaki kırılgan açıklığın şiddet duygusuna katkıda bulunmasının bir başka ama daha az bilinen bir nedeni var. Genel ve özel iletişim ağ sistemlerine bağımlı oluşları. Bu kitle iletişim araçları şiddet imgelerinin aşağı yukarı serbestçe ve anında pek çok sayıda insana yayılmasını sağlar.

Medeni toplumlardaki bu iletişim özgürlüğü de sonuç olarak başkalarına yönelik şiddetin eğlenceye dönüşebilmesini ve çoğu kez dönüşmesini yani halkın

büyülenme heyecan ve zevk nesnesi olmasını mümkün kılar. “ (Demokrasi Mücadelesi/ Arno Gruen)

#Frank Lentricchia

#Nurdan Gürbilek

#Medyada İkiyüzlülük

#Kesin İnançlılar