Kemal Öztürk, Özlem Albayrak, Salih Tuna, Mehmet Acet ve Nedret Ersanel'in yazılarının en dikkati çeken bölümleri:
AK Partili tabanın 'Devlet Reis' demesini haklı çıkarmıyor mu?
Son derece ilginç bir siyasi süreç yaşanıyor aslında. MHP lideri Bahçeli, Anayasa değişikliğini gündeme getirerek, bir anda tüm gündemi değiştirdi, burası tamam.
Gündemi değiştirdiği gibi, siyasette, tabanda çok ciddi değişimlere, dönüşümlere de etki edecek bir süreci başlattı. Bilmem farkında mısınız?
Yeni sistemin getirdiği yeterli oyu bulma zorunluluğu nedeniyle, siyasi yelpazede yaşanacak ittifakları, birleşmeleri, geçişkenlikleri düşünelim. Bunun siyasetin sağını, solunu ve merkezini doğrudan etkileyeceği kesin. Ne kadar etkileyecek, ne yönde etkileyecek bu ayrı bir tartışma konusu.
Bunun için de 'entegrasyon' şart...
Türkiye, Suriyeli mülteciler konusunda, en başından bu yana vicdanlı ve merhametli bir politika yürüttü. İşe geç geldiği için dövdüğü Suriyeli gencin fotoğrafını sosyal medyada övünerek paylaşan işveren örneğinde olduğu gibi; mültecilere ayrımcılık yapan, evlerini kiralamayan, onları çeşitli biçim ve derecelerde tahkir eden bir sınıf da yok değil elbette.
Ama Allah'tan bu durum toplumun geniş kesimlerini temsil edecek denli yaygın değil. Üstelik devlet de bu konuda, kitlelerin ortak davranış biçimini etkileyecek kadar güçlü derecede konuksever bir tavır sergiledi ve sergilemeye devam ediyor. Sanırım, 2011 yılından bu yana mülteci politikalarını belirleyen ve şefkati, merhameti, vicdanı, insanlığı bir devlet politikası olarak ortaya koyanlara, sürdürenlere büyük borcumuz var.
Müjdat Gezen'imiz 'Benim yerime de koy' diye rezilce iştirak etmişti
Müjdat Gezen, “Çivi" mizah dergisinden Orhan Kemal'in “Bekçi Murtaza"sına, “Hamlet Efendi" oyunundan “Darbukatör Baryam" karakterine kadar bu ülkede arzı endam etti.
Döneminin Şahan Gökbakar'ı, Cem Yılmaz'ı veya Şafak Sezer'iydi.
Siyah beyazlı televizyon günlerinde, Cenk Koray'ın programında herhangi bir skeçle yer aldığında izleyiciyi ekrana kilitlerdi.
Ne ki her şeyin bir sonu olduğu gibi şöhretin / zirvenin de bir sonu var.
An gelir…
Sokakta yürümekte zorluk çektiğiniz, arkanızda medya ordusunun dolaştığı, her sözünüzün her hareketinizin olay olduğu yıllardan eser kalmaz.
İki tarih versem, yeterli olur mu bilmem.
Başlığa taşıdığımız cümle Başbakan Binali Yıldırım'a ait.
Başbakan, ABD Başkan Yardımcısı Michael Pence ile görüşmesinin ertesi günü, Pazar sabahı Münih'te yaptığımız sohbette bu cümleyi kullandı.
“Türkiye ağırlığını hissettiriyor.”
Henry Kissinger'ın, “Gücünüzün gölgesi diplomasi masasına düşmezse, masada konuşulanlar lakırdıdan öteye geçmez” diye bir sözü var.
“Sahada ne kadar varsanız, masada da o kadar varsınız” anlamına geliyor.
Başbakanın bu cümleyi kullanmasının sebebi, Fırat Kalkanı Operasyonu ile elde edilen başarı, sahada gösterilen varlığın bir sonucu.
Bu tür cinayetlerde tetiği çeken katili bilmez
Rusya'nın Birleşmiş Milletler Daimi Temsilcisi Büyükelçi Vitaliy Çurkin'in New York'ta hayatını kaybetmesi, yaşamın(ın) en doğal hadisesi olsa bile, kim şüphe ediyorsa sonuna kadar haklı...
Çünkü Çurkin son 2 ay içinde hayatını kaybeden dördüncü Rusya elçisi ve bunların çoğu kuşkulu ölümler.. Hatta bir tanesi “kuşkusuz" ölüm.
9 Aralık 2016'da Rusya'nın Türkiye Büyükelçisi Andrey Karlov'un bir FETÖ üyesi tarafından katledilmesi odur.
Nitekim, yine aynı gün Moskova'da da bir Rus Dışişleri Bakanlığı yetkilisi, Petr Polshikov evinde ölü bulunmuştu.
Geçtiğimiz ay da Atina'da görev yapan 55 yaşındaki Rusya Konsolosu Andrey Malanin yine evinde ölü bulunmuştu.
