Maalesef dünyanın birçok ülkesinde olduğu gibi bizim ülkemizde de
” kendine imtiyaz türetme eğilimi içindedir. Oysa politik sınıf
”nı kişisel çıkarların önünde tutmakla mükelleftir. Kamuyu ilgilendiren konularla iştigâl eden ve politika üzerinde etki yapan zümreleri de bu sınıfa dahil etmek gerekiyor. Siyasi partiler, yargı kurumları, belediyeler, sendikalar, üniversiteler, meslek kuruluşları, sivil toplum kuruluşları ve basın yayın organları, hep birlikte '
olarak da tarif edilir. 'Yönetici seçkinler' bir toplumun siyasî ve ahlâkî önderleri olarak “
” işlevi görürler. Dolayısıyla yönetici seçkinler toplumun vitrinidir, toplumun kalitesini temsil ederler.
Dar anlamıyla “Politik sınıf” elbette yasalarla bağlıdırlar, ancak yasaların dışında “
yla da bağlıdırlar. “Sorumluluk ahlâkı” temel bir değerdir. Temel değerlerden yoksun bir politika keyfilik üretir. Keyfilikse çoğun suça eğilimlidir. “
” görev yapmak için seçilen milletvekilleri, yasal boşlukları kişisel çıkarlar yönünde kullanmamak konusunda herkesten daha fazla özenli ve daha fazla vicdanlı davranmak zorundadırlar. Zira ilk elden kamu yararından sorumludurlar.
Toplumun politik önderleri olarak milletvekilleri de ülke insanları için '
' teşkil ederler. '
', aynı zamanda '
' olmak durumundadır. '
' yönetildiğimiz '
' olduğumuzu gösterir. Yönetilenler, yönetenlerden topluma olumlu örneklik oluşturmalarını beklerler. Kötü örneklerse toplum ahlâkını zehirleyici yönde etki ederler. “
” yapanlar kamu yararını önceleyen ahlakî bir tutum içinde olmalıdırlar. Böylece, “
”, toplumun bütün katlarına yayılır. Politik önderliğin sergilediği ahlakî zaaflarsa toplumu ayakta tutan temel değer olan güveni zedeler.
Millet, kendisini en güzel şekilde temsil etsin, toplum yararına yasalar yapsın, denetim görevini yerine getirsin, sosyal adaletin gerçekleştirilmesine katkıda bulunsunlar diye birilerini “
” olarak seçerek Meclis'e gönderir. Milletvekilleri, bu görevlerini yerine getirirken çok önemli ayrıcalıklar da elde ederler. Bu ayrıcalıklar çalışan ve üreten kesimlerin ödediği vergilerden karşılanır. Alın terinden kısılarak tanınan bu ayrıcalıkları istismar etmek, kişisel çıkarlar için kullanmak bir milletvekili için vicdânını tepeden tırnağa, geceden gündüze rahatsız etmesi gereken ayıplı bir davranış değil midir?
Yasalarda belirtilmiş olması yahut belirtilmiş olmaması önemlidir tabii ama ikincil bir meseledir. Elbette bütün siyasi partileri ve milletvekillerini bağlayan genel geçer davranış kodları oluşturmak gerekir. Ancak yasalarda belirtilmemiş olsa bile, kamu yararına aykırı fahiş harcamalar yapmak “
”yla da, “
”yla da bağdaşmaz.
'nin, “
” diye gayet manidar bir sözü var. Ahlâkî değerler veya ahlâkî sorumluluk içermeyen siyaset de topluma karşı işlenmiş bir günah değil midir?
