Adını hatırlamıyorum. Güzelce bir filmde bir Rum, Yunanlılarla Türklerin birbirine çok benzediğini şöyle anlatmıştı: "Bir Yunan"a ya da bir Türk"e adres sorduğunuzda önce dururlar. Sonra bir şey hatırlamak ister gibi uzun uzun etraflarına bakınırlar. Ardından da size gideceğiniz yeri tarif ederler."
Bu, burada bir dursun.
Berkin 15 yaşındaydı. Alevi. Kimine göre ekmek almaya çıkmışken, kimine göre polise taş atarken öldürüldü. Kimine göre daha hayatının baharında bir delikanlı, kimine göre anasından terörist doğmuş bir vatan haini idi. Öldü.
Burak 21 yaşındaydı. Sünni. Kimine göre direnişçilere baskın yapmaya gitmişken, kimine göre mahallesindeki araçlara zarar verilmesini engellemeye çalışırken öldürüldü. Kimine göre izzet ve şeref sahibi aslanlar gibi bir delikanlı, kimine göre anadan doğma faşistti. Öldü.
Burak henüz ölmemişti. Şöyle yazmıştım: "Berkin"in cenazesinde bir çocuk. Onun cenazesinde bir çocuk daha. Kimin yönettiğinden bağımsız şekilde sürecek sistem sonsuza değin."
Öyledir. Adına "modern devlet" dediğimiz saçma sistem, yanına aldığı ve Rusya"da adı komünizm, Amerika"da adı kapitalizm, Türkiye"de adı Kemalizm olan gerzek ideolojilerle insana rağmen sistemi ayakta tutmanın derdindedir hep. Hükümetlerden bağımsız şekilde bir canavar olarak ilerler ve bireyin haklarını sömürerek sürdürür varlığını. Burak ya da Berkin, Ali İsmail ya da polis Ahmet sadece birer istatistik veridir. "Devletin âli menfaatleri için katlanılması gereken zayiatlar" listesinde bir yerleri vardır elbet. Ama o kadar.
İyi hükümetler, sadece bu canavarın bir miktar gerilemesini sağlayabilir. "Canavarın yaşadığı bataklığı kurutabilen hükümet" mi dediniz? Öyle bir hükümet yok. Ukrayna"yı da, Almanya"yı da, Amerika"yı da, İngiltere"yi de görüyoruz.
Anadilde eğitim konusunda alınan mesafe, çözüm süreci, başörtüsü yasağının kaldırılması, darbe odaklarıyla mücadele, Dersim özrü, andımızın tarih olması ve daha nicesi... AK Parti, bu canavarı yıpratmayı deneyen (dikkat isterim: "başaran" demedim), bunun için mücadele veren bir hükümet. Ekonomik gelişimin yanı sıra geniş halk kitlelerinden en çok bu sebeple teveccüh görüyor.
Gene de canavar, duruyor durduğu yerde. Kaba hesap 200 yaşında bir canavar çünkü bu. Kolay değil yıpratmak. Türlü numaraları, akıl almaz oyunları ve hiç tahmin edemeyeceğiniz destekçileri var.
İşler yolunda gitmeye başladığında canavar, hemen sistemin fabrika ayarlarına dönmesini sağlamak için sıvıyor kolları. Dostlarını çağırıyor yardıma. Sermaye, medya, yabancı ülkeler, kullanışlı aptallar sınıfından terör örgütleri... Koşa koşa gelip sistemin eski haline gelmesi için faaliyet icra ediyorlar. Tahrik var, yalan var, kışkırtma var, kan kokusuna dadanma var yöntemler arasında. Hatta "canavara düşmanmış gibi görünme" bile var.
Doğudan ölüm haberi gelmedi mi? Batı ne güne duruyor? Oradan gelir.
Ana muhalefet partisi, sistemi fabrika ayarlarına döndürme konusunda yeterli performansı göstermedi mi? Cemaat var. Onlar uğraşır.
Bu arada ne oluyor? Çocuklarımız ölüyor. Kimin umurunda? Hiç kimsenin.
Berkin"e "Allahtan rahmet dilemeyi" çok görenler Burak için gözyaşı döküyor. Berkin"e "öldürüldü" diyen medya Burak"a "öldü" diyor. Berkin konusunda "ama"lı hiçbir mazereti kabul etmeyen kitle Burak için "ama o da sokağa çıkmasaydı" yazabiliyor. Böylelikle canavar, ellerini ovuşturup, sigarasını yakıp "bu sefer olacak galiba" diyerek derin bir oh çekiyor.
"Kürtlerle-Türkler boşa çıktıysa Alevilerle Sünnileri verelim. Laiklerle İslamcılar boşa çıktıysa Gezicilerle muhafazakârları verelim" diyor canavar.
Bu arada ne oluyor? Çocuklarımız ölüyor. Kimin umurunda? Hiç kimsenin.
Çünkü kimse "durmak"tan ve "mevzi neresi" diye sormaktan yana değil. Herkes "mevzu"nun peşinde. Çünkü durursa, zannediyor ki şu ana kadar elde ettiği her şey elinden gidecek. Zannediyor ki durursa ölecek.
Oysa durmak, ölmemek için alınabilecek en iyi tedbirlerden biridir.
Ne diyordu Auster: "Mevzi Türkiye"dir beyefendi. Hükümetler gelir geçer, devletler gelir geçer, insanlar gelir geçer. Mevzi Türkiye"dir. Başka da bir mevzumuz yoktur."
