Kar kalkmıyor kalacak.

Bu duygu burada sabahlayacak.

Kim ki o, hayra hizmet ediyor, mazluma kol kanat geriyor, yetim malı yemiyor, anlayın işte

ahlâk, sahibidir, hanemizde konaklayacak. Biz onun esmer yüzüne bakarız; acaba nasıl

ağlayacak? Hani kar kalkmıyor ya, beyazı içimize sarkıyor ya; o duygudaşlık, o arkadaşlık, o

yoldaş; hadi söyleyelim: Güzellikten bir hevenk olarak içimize sarkacak.

Hadi de derdini. İçini dök, yükün hafiflesin. Her birimiz bir bölük derdi çekebiliriz. Sayende

dert sahibi oluruz. Dedik ya bu duygu burada sabahlayacak.

Derdi olmayan dert kıymetin ne bilsin. Bu kar aydınlığında hanemize mihman olan rüzgâr

ızdırap dağıtmaktadır. Aşktan, ayrılıktan, ölümden söz açılacaktır.

Madem bu duygu burada sabahlayacak, şu ızdırabı kucaklayalım.

Ne mutlu hepimize.

Artık derdin örsünde dövülüyor; kalbimizde ızdırap, gözümüzde yaş öylece yürüyoruz.

Bu yolculuk bizi adam edecek.

İyi.

Bu şiir, bu manevi söylem bizi idare eder diyorsun. Buna inanıyor musun?

Elbette.

O zaman söyler misin bütçe açığı nasıl kapanacak? Hani kar yolları tıkadı ya, ihracat nasıl

yapılacak?

Adamlık falan diyorsun, bol keseden atıyorsun, söyle bakalım asgari ücret ne olacak?

İşte yine başa döndük: İlerleme, gelişme, büyüme. Elbette! Nüfus artıyor, açı doyurmak,

çıplağı giydirmek gerek. Lafla karın doymuyor.

İlerlemeye adanmış karnı doyurmak muhaldir. Kanaat bilmeyen nefsi nasıl tatmin edersin?

İnsanları yokluğa, yoksulluğa mı çağırıyorsun?

Kul olmaya, hür olmaya, başkasının derdi ile dertlenmeye davet ediyorum.

Şu kürsüye çık da bağır, bakalım kaç kişi gelecek peşinden?

Kürsüye çıksak mı, çıkmasak mı?

Ne dersin sayın okur?