İyilik ve kötülük insanlıkla eşittir. Dolayısıyla kötülük kaderimiz değil. İyiliği tercih edebiliriz. İyiliği tercih edersek, Allah onu kaderimiz kılacaktır. Birlikte yaşamak, bizim başkalarından öğreneceğimiz birşey değil. Bu topraklarda biz barış içinde yaşamanın en güzel modellerini sergilemiştik. Bu topraklar medeniyetlerin köprüsüdür. Köprüler, barışmalar, sarışmaların yeriyken ne oldu da bu topraklar çatışma ve savaş yerine dönüştü. İslam barış içinde birlikte yaşamanın küresel projesiydi. Dünyayı barış adasına çevirmesi istenen Müslümanların hali, gördüğüm noktadan umut kırıcıdır maalesef. Biz umutları yeniden yeşertmek zorundayız. Toplumu oluşturan bireyler iyi olmayı tercih ederlerse Allah toplumumuzu tercihimizle uyumlu olarak değiştirecektir. Bunu vaaddetmiştir. Kutuplaşma çok tehlikeli. Kutuplaşmayı artırıcı her dil bu ülkeye hayır getirmez. Bu dil değişmeli ve yerine birlikte yaşamayı, kardeşliği dostluğu önceleyen bir dil olmalı. Zulüm bizdense, ben bizden değilim diyebilecek bir idrak lazım. Kendine yönelik şiddete değil, her türlü şiddete bir doğal afete karşı çıkar gibi karşı çıkmalı. Her acı saygıya layıktır. Acıları sınıflandırmayı, insanlığımızın azalması olarak görüyorum. Ötekini savunmak, kendimizi savunmaktır aslında. Yunus Peygamber gibi bir tevbeye ihtiyacımız olduğunu düşünüyoruz. Yani Ya Rabbi biz kendimize zulmettik, biz yeniden tevbe edip kendi değerlerimize dönüyoruz diyecek bir açık yüreklilikle.
Irkçılığını her türü şeytanidir. Vahyin arıduru kaynağına dönüşten başka çaremiz olmadığını düşünüyorum. Türk Kürtsüz olmaz, Kürt Türksüz olmaz, hiç olmaz. Bunu herkesin en çıkmaz kalemle yazması gerekiyor. Ölmek de öldürmek de hiç birşeyi çözmez. Yaşamak için insan olmaktan fazlasına muhtaç olmadığımızı düşünüyorum. Nefret, şiddet, intikam dili yerini sevgi, nezaket ve insanlık diline bırakmalı. İletişimden başka çaremiz olmadığını düşünüyorum. Birbirimizin sözlerini dinleyelim, en güzeline uyalım diyorum, başka da birşey demiyorum.
