“Mehmet, çıktınız mı abi?”

“Çıktık abi. Şimdi Göksun tarafından Eskişehir’e doğru gitmeye çalışacağız.”

“Durum ne? Nasılsınız?”

“Nasıl olalım abi? Kıyamet koptu zannettik. Ufaklık benim kucağımda, öteki annesinde. Nasıl bir binadan çıktığımızı anlatmanın imkânı yok abi. Hani otelin önünde her zaman oturduğumuz sokak var ya. O sokak artık yok. Bütün arabalarımız perte çıkmış durumda.”

“Çıkın oradan Mehmet.”

“Bakıyoruz abi. Çıkmamız lazım tabii.”

***

“Abi, duydunuz mu haberi?”

“Duydum İsmail duydum. Şimdi bakanlarımızla beraber Maraş’a hareket ediyorum.”

“Yıkım çok muymuş abi?”

“Gidince göreceğiz ama hem yıkım varmış, hem can kaybı varmış. Şimdi AFAD’ı, askeri falan koordine edeceğiz hızla.”

“Allah yardımcınız olsun abi.”

***

“Vahdet, ne yaptı ekip?”

“Reis, çıkmaya çalışıyorlar şehirden. Bütün kameralar, teknik malzeme odalarda kalmış. Şükür, yıkılmamış otel. Reis, mucize gibi bir şey o otelin yıkılmaması. Sana görüntüleri atıyorum, izlersin kalbin dayanırsa.”

“Çıkalım mı yola hemen?”

“Abi, sağlıklı bir haber alalım da öyle çıkalım. Kar büyük problemmiş.”

***

“Ersin, ne yapacağız?”

“Abi ben yola çıkıyorum. Abim İzmit’te bir minibüs dolduruyor acil ihtiyaç malzemesiyle.”

“Tamam abi. Biz de yarın sabah çıkalım diyoruz.”

***

“Harun, şükür ulaştım. İyi misin?”

“Abi, bizim aile apartmanı çöktü. Annem, teyzelerim, yeğenlerim, herkes oradaydı. Şimdi vinç bekliyorum. Ankara’dan, Urfa’dan aradım. Gelebilirlerse gelecekler.”

***

“Nazlı, iyi misin? Çok aradım. İyi misiniz? Aile iyi mi?”

“İyiyim İsmail reis iyiyim. Bir bağ evi gibi bir yere sığındık 3-4 aile. İnsanların çoğu arabalarda. Şimdi kar kaynatıp içme suyu yapacağız. Elektrikler de yok, sular da yok. Büyük sıkıntı.”

“Yiyecek meselesi?”

“Evde bir şeyler varmış. Şimdilik onlar yeter. Zaten mazot bulursak şehirden çıkalım diyoruz.”

***

“İsmail Bey, Pazarcık’ta bizim köyde bütün evler yıkılmış. Benim acilen onlara gitmem lazım. Kafayı yiyeceğim. Ulaşamıyorum da aileden hiç kimseye.”

“Kalbini ferah tut Ali. Bugün şu yardım malzemelerini arabalara doldurup çıkarız hemen yola. İlk iş seni köye yollarız. Hele biraz sabır.”

***

“Galiba bütün Türkiye deprem bölgesine akıyor Tafa. Şu tırlara, şu insanlara bak. Maşallah. İnsan gurur duyuyor ülkesiyle.”

“Abi gurur duyalım tamam da, az önceki tesise ne demeli? Çorbaya 150 lira yazıyorlar yahu. Depremde bu fırsatçılık olur mu?”

“Tafa, o saf kötülük ama kaybetmeye mahkûm bir kötülük. Bak bu insanlara. Bunlar iyilik ırmağı. Biz iyiliğe bakalım. İyilik kazanır.”

***

“Efendim Vahdet.”

“Abi, şimdilik bizim delikanlıya söylemeyelim ama Duygu enkaz altında rahmetli olmuş.”

“İnna lillah ve inna ileyhi raciun. Allah rahmet eylesin. Ah be.”

“Ah abi hakkaten. Bizim Volkan da rahmetli olmuş abi.”

“Kültür dairedeki mi? Allah rahmet eylesin.”

“Abi bu kıyamet değilse de kıyamet gibi bir şey. Siz ne yaptınız? Vardınız mı Maraş’a?”

“Girmek üzereyiz. Önce bazı malzemeleri buraya indirtelim dedik. Ardından Pazarcık’a geçecek arkadaşların bir kısmı. Ali’nin ailesine. Ali ikna edebilirse aileyi de alıp döneriz yarın. Gelmezlerse şehirden 3-4 aile çıkarmaya çalışacağız. Eskişehir’de, Ankara’da, Sakarya’da evleri hazırlıyor insanlar. Kimi kurtarsak kar.”

***

“Hacı baba, Maraş bildiğimiz şehir olmaktan çıkmış. İnsanın tahayyül sınırının da ötesinde. Bilimkurgu filminde gibiyiz. Hani bildiğimiz dünyanın sonu gelmiş gibi.”

“Gelmiş zaten Maraş için bence Yusuf. Maraş’ın tekrar o şehir olması mümkün olur mu bilemedim. Bu acıyı nasıl atlatır bir şehir?”

“Şehirse atlatır abi. O köklülük duygusu bütün yaraları sarar. Turgut Uyar’ın “dürüst ve İslam” dediği yer burası çünkü. Dürüst ve İslam bu insanlar. Bir yolunu mutlaka bulur bu şehir.”

***

“Ses var arkadaşlar. Kesin sessizlik istiyorum sizden.”

***

“İyi misin İsmail? Çıktınız mı dönüş yoluna?”

“Yaralıyım. Çok canım acıyor. Allah yardımcımız olsun. Zor. Çok zor.”