Efendim, Asr-ı Saadet'de meydana gelen göz yaşartıcı tablolardan birini müsaadenizle şöyle takdim edeyim:Bir bayram günüydü. Peygamber Efendimiz bayram namazından sonra, Enes bin Malik hazretleriyle birlikte nur merkezi olan Hane-i Saadet'ine dönüyordu. Bayram bu ya; çocuklar büyük bir neşe ve tarifi imkânsız bir sevinç içinde oynuyorlar; sağa sola koşuyorlar, sular gibi cıvıldaşıyorlardı. Sanki bayramın bütün özelliği ve güzelliği o anda çocukların üzerinde olanca canlılığıyla kendini gösteriyordu. Çocukları çok seven Allah'ın Resulü bu güzel manzarayı bir süre seyrederek onların sevinçlerine ortak oldu. Fakat Efendimizin duyduğu sürur bir anda hüzne dönüştü, neşenin yerini keder aldı. Çünkü karşıda melul, mahzun duran bir çocuk gördü. Bu yavrucak büyük bir coşkuyla oynayan, gülüp koşan çocukları sadece seyrediyordu. Masum yüzünde sevinçten ve neş'eden hiçbir eser yoktu. Aksine son derece mahzundu.
