Yalanın hep başkalarıyla aramızdaki ilişkilerde ortaya çıktığını düşünüyor ve yanılıyoruz. Her yalan, sonuçları başkalarını daha fazla ilgilendiren durumlarda kendini gösterse bile, herkesten önce kendimize söylenmiştir. Yine her yalan, bize bazı avantajlar getiriyor olsa bile aslında koca bir aldanıştır. Gerçeğin ve hatta gerçekliğin gövdesinden sökülüp koparılmış bir parçadır. Gerçek yalanlarla parçalanır ve önce bütünlüğünü, giderek varlığını yitirir. Kime söylenmiş olursa olsun içe dönük bir kötülüktür. Herkesten çok söyleyeni tahrip eder. Bir bulaşıcı hastalık gibi girdiği bünyeye yayılır, her yere sirayet eder. Habis bir ur gibi hastalığı sağlam hücrelere de dağıtır, bulaştırır. Yalan, söyleneni her durumda aldatmaya yetmeyebilir. Ama söyleyen, söylediği anda zaten aldanmıştır. Çünkü yaptığı, gerçek olmayanı gerçeğin yerine koymaktır. Bu alışkanlık haline geldiğinde, kişinin de artık bir gerçekliği kalmaz.
