“Bir şeyi birazcık anladığımı hissettiğimde” dedi yanındakine, “anlamayı isteyebileceğim yeni bir şey hemen oracıkta beni bekler halde oluyor!”

“Hayat...” diye başlayan ne çok cümle kurmuşum. Dahası, bu eli kalem tutan herkes için de böyle... Konuşurken de dilimizden eksik olmuyor hiç ‘hayat’lı ifadeler. Kafamızın içindeki en temel meşgalelerden biri hayat ve gizemleri... Onu anlamaya, anlamlandırmaya, onunla ilgili zihnimizi açacak, kalbimizi ferahlatacak tutamaklar belirlemeye çalışıyoruz. Bunu mütemadiyen yapıyoruz. Tabiatımız böyle... Yaşarken, yaşadığımız şeye dair iyi kötü farkındalıklarımız da olsun istiyoruz. Bilinmezlerle dolu kör bir karanlığın içinden geçip gitmek istemiyoruz. Her şeyi yerli yerine koyabilmek adına bir idrak, bir muhakeme, bir tasavvur geliştirmek istiyoruz. Bu aslında her insanın içinde dürülü bulunan varlık derdinin bulduğu her sebeple, her fırsatla kendini dışa vurması belki de... Çünkü hayatı anlamaya çalışırken kendimizi anlamaya çalışıyoruz aslında. ‘İnsan’ı yani... Bu elbette iyi bir şey... Ama şunu da sormamız gerek kendimize: Hayatı ve insanı merak ederken, her biri içimizde sızıldanıp duran sorularımıza cevaplar ararken ne kadar kendimiz olabiliyor, ne kadar kendimizde kalabiliyoruz? Üstüne yaşadıklarımızdan ekler almamış, hafızamızda birikenlerin tortusunu üstünde taşımayan yalınkat halimize ulaşmanın bir yolunu hâlâ bulabiliyor muyuz?

“Düşünce hafızanın tepkisidir ve hafıza kollektifin sonucudur. Düşünce hafızaya dayalı olduğu sürece düşünce özgürlüğü asla mevcut olmaz” diyor Jiddu Krishnamurti, ‘Zihinsel Kurtuluş isimli kitabında.