Yaklaşık 20 yıldır kapalı durumda bulunan Narmanlı Han, 1831'de Rus Büyükelçiliği binası olarak hizmete açıldı. Büyükelçilik 1880'de şimdiki yerine taşınınca bina, 1914'e kadar Rus hapishanesi olarak kullanıldı.
O tarihten sonra Rus Ticaret Ofisi'ne dönüştürülen bina, 1917 Ekim Devrimi'nden sonra bir müddet boş kaldı. Beyaz Rusların İstanbul'a akın etmesiyle yeniden canlanan binayı, Ruslar 1933'te satışa çıkardı.
Binayı 19. yüzyılın ortalarından itibaren Erzurum'da deri ticaretiyle uğraşan ve daha sonra İstanbul'a taşınan Narmanlı ailesi satın aldı. Avni ve Sıtkı Narmanlı kardeşler, sanatsever oldukları için hanın az sayıdaki dükkanını kiralarken, kalanını çok ucuz bedellerle sanatçılara vermeyi tercih etti.
Ahmet Hamdi Tanpınar, Aliye Berger, Bedri Rahmi Eyüboğlu, Firsek Karol, Neş'et Atay gibi sanatçı ve yazarlar uzun yıllar ikamet ettiği için hana 1933'ten sonra "Narmanlı Yurdu" adı verildi.
Ermeni cemaatinin en eski gazetelerinden biri olan Jamanak'ın ofisi de 60 yıl boyunca handa varlığını sürdürdü. İstanbul'un ilk konfeksiyoncularından Antoine Visconti de Narmanlı'nın dükkanlarından birini mağaza olarak kullandı.
Sanatçılar 1955'ten itibaren Beyoğlu'nu terk etmeye başladığında binalar metruk hale geldi.
Semt, 1980'lerin sonundan itibaren yeniden hareketlenmeye başlasa da sanatçıların boşalttığı, eskiden kapısından girildiğinde İstanbul'un curcunasından kurtulup, avluda oturup çay ve kahve içilen, mevsimine göre akasyaların açtığı, mor salkımların göz doldurduğu han ıssızlaştı.
Beyoğlu, 1990'larda yeniden hayat bulmaya başlayınca Narmanlı ailesi hanı restore edip yeni bir fonksiyon vermeye karar verdi. Ancak Mimarlar Odası mevcut projeyi iptal ettirdi. O günden sonra han tamamen kapandı. 2013'ün aralık ayında Narmanlı Yurdu, Tekin Esen ve Mehmet Erkul'a satıldı. Yeni sahipleri restorasyon projesini mimar Sinan Genim'e yaptırdı.
