Kim bilir nelere şahit oldu bu gözler? Acaba dünyaya merhaba diyen her çift göz, neler gördü neler? Aslında her hayat şahidi bu dünyanın... Kimi mutlulukların tanığı, kimi olayların sanığı! İşte bu dünyaya şahit olmak, tanık olmakla sanık olmak arasında bir ince nüans! Hiç olmaz dedikleriniz olmadıysa daha, şahitliğiniz de daha çok yeni demektir bu hayatta... Sizi bilmem ama benim son bir senede şahit olduklarımdan sonra olmayacak şey yok gibi geliyor artık bana...
Sevmek, artık hobi gibi bir şey...
Çünkü sevmek, şu zamanda neredeyse tek taraflı bir uğraş. Geçen hafta bir yerel televizyon kanalında izlediğim sokak anketini ağzım açık izledim. Genç haberci soruyor: En çok neleri seviyorsunuz? diye... Cevaplar, çiçek böcek ve sanatsal faaliyetlerden öte değil. Mozart''a hayran olmak, sinema, film veya tiyatrosuz yapamamak, çiçeklere bayılmak ve hatta sokak hayvanlarıyla, her sabah kurulmuş saat gibi elinde bir tas yemekle buluşmak sevgi ifadesi... Ana-baba hak getire! Hele hele genç neslin verdiği cevaplar aklıma zarar! Doğa, deniz, tatil, eğlence, internet ve hatta "playstation" bile diyen var ama kolunda kız arkadaşı olan hergelenin bile soruya cevap verirken aklına gelmedi yanındaki güzel... Kızdan soruya gelen cevap daha da ilginçti. Çocuğun sevdiği her şeyi o da seviyormuş! Çok iyi anlaşıyorlarmış, sonrasında mutlu mesut karıştılar kalabalığa... Tabii ben sinirimden tam zap yapacakken şöyle 60''ını geçkin bir ihtiyar delikanlı girdi kadraja ve soruyu duyunca şöyle bir duraladı! Ben elimde kumandayla beklerken sorunun olası cevapları için kızın abuk sabuk laflarını, benim canım amcam! balla kesti!!! "En çok sevmenin "neleri" olmaz evladım!" dedi diş diş! Mikrofonu çeke çeke, kelimelerin üstüne basa basa... "En, tektir kızım! Ve o da benim için eşimdir! Ben en çok eşimi severim bu dünyada! Şimdi onun yanına gidiyorum, müsaadenle" dedi ve karşısında donup kalan genç haberci kıza teşekkür edip kameraya gülümseyerek yoluna devam etti... Ben de attım kumandayı bir tarafa ve yaslandım tekrar keyifle koltuğa! Benim verebileceğim tek cevabı, biri çıkıp hem de ne güzel vermişti... Yaşı 60 küsur ama aklı dinç, gönlü genç amcaya ağzına sağlık diyip ben de yazmaya başladım işte...
Bir imza daha atıyorum bugün!
Öyle güzel anlardır ki nikahlar, ben hiç kaçırmamaya özellikle gayret ederim! Tanıyım tanımıyım varsa imkanım ve vaktim, şahit olurum o anlara... Bazen bir köşeden bazen de en kıdemli yerden! Aslında evlenmek ve resmi olarak bir nikaha şahit olmak bir imzadan ibaret ama o imzalar benim için çok değerli. Daha evlenmeden beş nikah şahitliği yapmış biri olarak ilk zamanlar rahatsız olurdum ama artık çok keyif alıyorum. Çünkü hani bir tabir vardır, evli olmayanın şahitliği geçerli olmaz diye... Bal gibi de geçerli işte! Çünkü hepsi de çok güzel gidiyor Allaha şükür! Bugün yine güzel bir nikahın şahidi oluyorum. Kız tarafıyım ve bu çok da anlamlı benim için! Çünkü topu topu sadece 1 senedir tanıyorum gelini... Ne akrabasıyım, ne de eski arkadaşı! Sadece iş arkadaşıyız işte... Hem mutluluklar dilerim, hem de teşekkür ederim sana Ayşe Derya! Damat beyimiz de bir hayli yüksek irtifa! Şahin gibi bulup kapmış kızı ama... Neredeyse her gün ortak oldum heyecanlarına. Eminim bir ömür boyu birlikte uçacaklar mutluluğa... Ben şahidim ya!
Bir gün biri sana de sorarsa, "En çok" diye...
Aklında bulunsun istedim bu yazı! Bu gözlerin şahit olduğu, bu kulakların duyduğu nice güzel anlardan birini aktarıp lafı da nikaha bağladım işte... Gözler anların hatırasını yaşatırken, gönül hep hatıralarıyla yaşlanmıyor mu zaten! Yüzdeki gülümsemenin en geçerli kanıtı da, gözlerdir o anda. Senin bakmaya kıyamadığın gözlerdeki mutluluğu, bil ki yine senden daha iyi bilen de yok bu hayatta... Çünkü yüz buruşsa da, el uyuşsa da gözler hep aynı güzellikle en son kapanır dünyaya! Bunun içindir ki; mutluluğun şahidi hep zamandır... Ve belki de günün birinde sana "En çok neleri seviyorsun?" diye sorulduğunda vereceğin o cevapta saklıdır.
O tektir, unutma! Ve sen her zaman mutlusundur, o gönlünde ve yanındaysa...
