Maçın son bölümlerinde Avrupa şampiyonasının travmasını zihninin bir tarafında hissetmeye başladığı her halinden belli olan Türk Milli takımı maçı her ne kadar kaybetmediyse de, Dünya kupasına katılmak için oynayacağı 2 önemli maç öncesinde umarım ki öz güvenini, dayanışmayı, takım olma özelliğini ve en önemlisi, inancını kaybetmez.

Ay Yıldızlı bizim çocuklar taraftar desteği ile kontrollü ve topa sahip olarak başladığı maçın ilk dakikalarından itibaren oyun üstünlüğünü ele alırken, Cengiz Ünder ile Yusuf Yazıcı’nın golleri Vodafone’u bayram yerine çevirdi. İlk kırk beş dakikada topun tamamen hakimi olan, savunma güvenliğini Okay ile güçlendirip, Hakan’ı geçişlerde, Yusuf Yazıcı’yı da hücum hattına destek olarak kullanan Milli takım, özellikle Cengiz’in getirdiği toplarla coşkulu oyununu bu yarıda skora çevirdi. Milli takım aslında kaçırdıklarına da bakarsak maçı ilk yarıda koparırdı fakat bu yarının sonlarında yediği golle Karadağ’ı maça ortak etti.

Bir takım maçın ilk yarım saatinde ortaya koyduğu başarılı ve coşkulu oyunu nasıl olurda maçın son çeyreğinde, savruk, bilinçsiz ve tek pas yapamayacak hale sokar?

Önce Yusuf Yazıcı’nın ardından Cengiz Ünder’in oyundan çıkması arkasını çorap söküğü gibi getirdi. Bundan sonra ki tüm değişiklik hamleleri Ay yıldızlı Millilerin skoru tutmasına katkı sağlamadığı gibi oyunu da tutmalarına yetmedi. Bıraktık skor üretmeyi aile boyu savunma bölgesinde kalınmasına rağmen savunmada yapılamadı.

Kadro yapısına ve sayısına bakmaksızın yüzleşmemiz gereken en önemli gerçek ise bu takımın sahaya çıkan birçok isminin alternatifi olmaması. Bu nedenle oyuncuların bireysel olarak ne yaptığı değil, takım halinde oyun sistemine ve anlayışına bağlı kalınmasının bir an önce çözümü bulunmalı. Son dakikalara önde girdiğin maçta taktik veya oyun bütünlüğü aranmaz. Böyle zamanlarda lider özellikle oyuncular devreye girer ve maçı bitirir.

Gelişimini tamamlamayan oyuncularla uluslararası düzeyde yarışmaya kalkarsanız, ancak bu kadar yarışırsınız…