Dünya Kupası elbette futbolun en üst seviyesi. 42 yaşına geldim, 1 tane Dünya Kupası gördüm. Her turnuvada kendimize bir takım seçip onu tutmak yerine, artık kendi Milli Takımımızı desteklemek istiyorduk. Keşke iş Portekiz ve İtalya’yı geçmek zorunda olma boyutuna gelmeseydi. Elbette çok zordu. Futbolun gerçeklerini elbette biliyorduk ama futbolu cazip kılan ve milyarlarca insanı peşinden koşturan şey, sürprizleri ve ihtimalleri içinde barındırmasıydı. Portekiz maçından bir gün önce muhtemel kadrolar dolaşmaya başladığında 3’lü savunma ve orta sahada Orkun / Hakan ikilisinin olduğunu gördüm. Maçtan önceki yayınlarda bunun çok iyi bir fikir olmadığını söylediğim için, maçtan sonra skora göre yazmışım gibi olmasın. Portekiz Teknik Direktörü Fernando Santos, hücum ağırlıklı bir kadro tercih etmiş, orta sahada da Moutinho, Bruno Fernandes, Silva üçlüsünü sahaya sürmüştü. Elbette Orkun ve Hakan’ın savunma zafiyetleri olduğu için orada ezildiler. Berkan, solda eleştiri aldı ancak bu Berkan’ın kabahati değil ki! Berkan’ın tam yanında Dorukhan’la, Taylan’la, Kaan’la orta sahada kesici görevi göreceği maçtı. Sol arka ise Caner’e emanet edilmeliydi. Stefan Kuntz’un planı; Sırbistan’ın Portekiz’e yapıp başardığı 3’lü savunma ve hücum presin benzerini yapmaktı. Ancak her takımın kendine özgü bir tarzı ve oyuncu özelliği var. Hadi Kuntz’un bu planını anlayayım da bu planda oyuncu tercihlerini nasıl anlayacağız. Dirençsiz orta saha ile bu planı nasıl uygulayacaksın Hocam! Keza olmadı da. Orta saha tercihi, maçı henüz ilk yarıda aldı götürdü. Oysa savunması hata yapmaya müsait Portekiz’e, iyi de bir hakem performansının olduğu maçta ortak olabilirdik. Elbette teknik adamların farklı varyasyonları deneme hakkı var, ancak böyle bir maçta en iyi bildiğini oynamak gerekirdi. Bu maç o maç değildi Hocam!
