Büyük beklentilerle gittiğimiz EURO 2020’de açılış maçını oynamamız, bizim için ayrı bir öneme sahipti. Dünyada futbol seven kim varsa o gün o saatte Türk Milli Takımı’nı izleyecekti. Milli Takımımızın son dönemde kazandığı özelliklerden birisi de futbola daha fazla akıl, daha fazla gerçeklik katmak olmuştu. Genel olarak duygularımızı ön plana çıkartarak oynadığımız ve zaman zaman bunun zararını gördüğümüz milli maçları, oyuncularımızın çoğunun Avrupa görmesiyle birlikte daha akılcı ve soğukkanlı oynar olmuştuk. Beklentimiz de bu yöndeydi.

Maç başladığında, düşündüklerimizi ve özelliklerimizi uygulatmayacak bir İtalya görüntüsü vardı. İtalya’nın ev sahibi olması ve beklentilere cevap vermek üzere baskılı başlayacağını biliyorduk. Nitekim ilk yarıda çok net pozisyonlar vermesek de baskı yeme süremizin fazlaca uzadığını söyleyebiliriz. İlk yarıda ayağımızda az bulduğumuz topları o anlarda daha iyi kullanabilsek, hem baskıyı kırar hem de tehlikeli olabilirdik. Ancak planımız öyle olsa da bunu çok başaramadık.

Şenol Hoca, hızlı çıkışları sonuçlandırabilmek adına ikinci yarıya Cengiz Ünder ile başladı. İkinci yarıda golü erken yememiz İtalya’nın işini kolaylaştıran bir durumdu. Baskıyı artıran İtalya, uzun süre neredeyse hiçbir planımızı uygulatmadı. Belki biz göreceğimiz baskıyı hesap etmiştik ancak hızlı çıkışlarla da sonuca gitme umudumuz vardı. Stoperlerimizin topla çıkışından, orta sahanın oyun kurmasına kadar, genel anlamda kötü bir görüntü verdik.

Hakkını vermek lazım; Mancini’nin takımı, oyunu forse etti ve futbol adına bizi çok etkisizleştirdi. Şimdi hem bu oyunu unutturacak hem de kendimiz gibi oynayacak 2 maç var önümüzde. Ev sahibi gibi oynayacağımız Galler ve İsviçre maçlarına çevirdik gözümüzü. Takımın ilk yapması gereken ise hem bu oyunu hem de bu skoru çoktan unutmuş olmak. Bunu yapacak tecrübede teknik adamımız ve bunu yapacak kalibrede oyuncularımız var. Zorunlu savunma oyunundan aktif oyuna geçtiğimizde elbette daha fazlasını yapabiliriz.