Gerek eleme evrelerinde, gerekse turnuvaların son maçlarında yolumuza devam edebilmek için 3-5 ihtimalin bir araya gelmesini bekliyoruz. Yani kendi göbeğimizi kendimiz kesme evresine bir türlü geçemiyoruz. Bu durum bile futbolumuzdaki istikrarsızlığı gözler önüne seriyor. Hem Mili Takım hem de kulüp takımı bazında uluslararası arenada bir türlü süreklilik yakalayamıyoruz. Kazandığımız maçlardaki övgümüz ile kaybettiğimizdeki yergimiz de bu durumla doğru orantılı. Ancak bu turnuvadan şampiyonluk beklemek abartı olsa da mevcut görüntüyü asla ama asla kabul etmek mümkün değil. 24 takım içerisinde en silik, en plansız, mental ve fizik olarak en kötü takım görüntüsü ile birinci olduk. İstatistik tutan kurumlar, koşu mesafelerinin yanına yürüme mesafesi eklese, bu konuda da birinciliği kimseye bırakmazdık. İsviçre maçından beklentim yarınlara dairdi. Tereddütüm, 3 maç sonunda alınan kötü sonuçların, takımın yarınlarına kötü yansıma ihtimaliydi. Sıfır çekerek çıkılan bir turnuva, büyük umutlar beslenen genç oyuncuların özgüvenini kıracağı gibi, kamuyounda son yıllarda oluşan Milli Takım teveccühünü de ortadan kaldırabilir. Elbette eleştirilerin odağında Şenol Hoca olacak. Baş sebep Şenol Güneş. Ancak tek başına o değil. Nasıl ki bir takımı tek başına bir teknik adam şampiyon yapmıyor, başarısızlık da tek başına bir isme yıkılmaz. Hoca başaramadı, kendi hazırlanamadığı gibi takımı da hazırlayamamış. Yapısal problemlerin en net olarak gün yüzüne çıktığı turnuvayı seyrettik. Neyse ki Türk futbolunu yönetenler, alınan kötü sonuçların ardından Bakü’de apar topar aldıkları kararla yabancı sayısını düşürdüler! Hem kulüp takımı hem de Milli Takım nezdinde ortaya çıkan kötü görüntünün faturasını da yabancı oyunculara yıkıp, problemleri çözmüş olduk! Üzerinden yıllar geçse de bu turnuva içimizde ukde olarak kalacak.