Kazanmamıza rağmen tatsız geçen bir milli maç ve her geçen gün daha olumsuz bir hal alan futbol atmosferi yazı yazmak için bizleri pek motive etmese de biz biraz eskilerden, koca yürekli bir adamı anlatalım da kafamız dağılsın en azından bugünlük...

Önce o unutulmaz maç... Tarih 18 Mart 1992. İstanbul’un genelinde kar kalınlığı 2 santimi geçmezken o gün hem de bir gündüz maçında Ali Sami Yen Stadı adeta Kuzey Kutbu’ndan bir köşe gibiydi. Kupa Galipleri Kupası Çeyrek Final rövanş maçında o senenin şampiyonu Werder Bremen’e karşı hem de 90. dakikada kaleye 5 metre mesafeden vurduğu top çamura saplanarak tam olarak çizginin üzerinde durduğunda pek çok kişinin kalbi de durmuştu adeta. Bazı oyuncular vardır, böyle enstantanelerle hatırlanır yıllar geçse de... Bu olay da O’nun Türkiye’de hatırlanacağı tek olay olarak hafızalarımıza kazınmasına sebep oldu.

Iosif Rotariu bahsettiğimiz isim... Galatasaray tarihinin Rumen efsanelerinden... Efsane Romanya kadrosunun 5 numarası ancak 2 yıl oynayabildi Türkiye’de. Daha sonra ne yaptı, nerede oynadı haberimiz bile olmadı aslına bakarsanız.

Geçenlerde bir haberle gündeme geldiğinde ise bu koca yürekli adamın kıymetini bilememiş olma ihtimalimiz canımı sıktı biraz...

Futbolun şimdiki gibi büyük servetler kazandırmadığı yıllarda futbol oynamış ve kariyerine Bakırköyspor’da devam eden Rotariu, 2010 yılında perişan halde bulmuş olduğu küçük bir kız çocuğuna arkasını dönemedi ve küçük Kassandra’yı sahiplendi.

Ailesinin bebekken terk ettiği Kassandra, kendisine bakan büyük annesi tarafından öldüresiye dövüldükten sonra üç yıl önce bir hastaneye bırakılmıştı. Yüzüne asit atılan ve bir tür kemik iliği enfeksiyonu olan "osteomyelitis" hastalığı nedeniyle yürüyemeyen 3 yaşındaki Kassandra başıboş bırakılınca polis, daha önce de şeker hastası Cristian’ı evlatlık edinen Rotariu ailesini bu zavallı kızı evlatlık edinmesi için aradığında bir dakika bile düşünmedi koca yürekli adam.

30’un üzerinde ameliyat geçirmesine rağmen bir türlü sağlığına kavuşturamadıkları yeni evlatları için tüm servetlerini harcayan Rotariu ailesi en sonunda çareyi çocukları için yardım kampanyaları düzenlemekte buldu.

Hatta Hagi ile birlikte diğer efsane Rumen arkadaşlarının Kassandra için yardım maçı da organize ettiği ancak hala masrafların karşılanamadığını, ama Iosif’in mücadeleyi ve kızına dair ümitlerini hiçbir zaman bırakmadığını görünce insan, keşke her futbolcumuzun topu hem de en önemli maçlarda çizgide kalsa, keşke biz her sene elensek, yenilsek, başarısız olsak da, her biri Rotariu gibi koca yürekleriyle dünyada iyi insanların var olduğunu bize tekrar tekrar hatırlatsalar.

Milli maçta bile bir olamayan bir ülke haline gelmişken, bu isteğimiz pek de abes olmaz herhalde...

Umarım Rotariu da küçük kızı Kassandra’nın arkadaşları gibi koşturup oynayabildiği günleri görür...

Peki biz sahalarımızda böyle “adam”ları ne zaman görürüz tekrar? Görsek de kıymetini bilebilir miyiz bu sefer? Hepsini geçelim bunu hak ediyor muyuz ülke olarak? İşte bu soruların cevaplarından hiç emin değilim...

Ama emin olduğum bir şey var ki: İyi ki “iyi insanlar” var!