"Özgün anlamıyla temaşa, başta doğal güzellikler olmak üzere belli bir nesneye sabit bir şekilde ve mütemadiyen dikkat kesilmek, ona dalmak ve adeta ona katılmak gibi bir şeydir. Başka bir söyleyişle zihnin eşyada dinlenmesidir. Bu durumu bütün duyu, duygu ve kavrayış yetilerinin bir yerde buluştuğu bir dinginlik hali olarak görmek de mümkündür. Böyle bir tecrübenin, İslamî içerik ve anlamıyla olmasa da, modern estetik kuramları açısından da önemli olduğunu söyleyebiliriz. Zira yeşil bir vadiyi seyre dalışla ona sahip çıkma arzusu arasında, modern estetik nazariyeler açısından da çok büyük bir fark vardır. Ama çağdaş insanın, böyle bir tecrübe yaşamak için, bir şeye uzun süre bakmaya vakti yok gibi veya o böyle bir yeteneği yitirmiş görünmektedir.”

“Gözler uyuduğunda, bir gece Kâbe'nin çevresinde tavaf ederken, Kâbe'yi karşısına almış bir şahısla karşılaştım. Şöyle diyordu: 'Rabbim, yarattıklarının arasında itilmiş, kovulmuş zavallı bir kulunum, senden sana en yakın olan şeylerden istiyorum. Şerefli, seçkin peygamberlerinin adına bana muhabbetinin kâsesinden içirmeni ve güzelliğinin bahçeleri içinde, hakkın duvarlarının arasında seninle münacat yapmam için, kalbimden cehalet örtülerini kaldırıp beni hasret kanatlarıyla yükseltmeni istiyorum.' Sonra ağladı. Öyle ağladı ki, çakıl taşlarının üzerine düşerek, ses çıkaran gözyaşlarını duydum.”

“Bil ki oğulcuğum, bineği geceyle gündüz olan bir kişi, dursa bile gider; oturup dinlense bile yol alır. İyice bil ki dileğine ulaşamazsın, ecelinden kaçamazsın; sen, senden önce gidenin yolundasın. Şu halde dileği azalt, kazancı güzelleştir, çoğalt. Çünkü nice istek vardır ki eldekinden, avuçtakinden eder insanı, her dileyen rızıklanamaz; her az isteyen de mahrum kalmaz.”

Allah Dostlarından Mektuplar/ Hazreti Ali'nin Hazreti Hasan'a Mektubu/hayykitap

“Ey yaprak, elbette bir kuvvet buldun da dalı yarıp çıktın. Ne yaptın da zindandan kurtuldun? Söyle, söyle de biz de şu hapisten, senin yaptığını yapalım da kurtulalım. Ey selvi, boy atıp yüceldin, yerden bitip yücelere ulaştın. Ulu, sana ne seyir gösterdi, ne seyran öğretti? Bilelim de biz de seyredelim. Ey gonca, gül rengine boyanıp çıktın, kendinden geçip geldin, ama nasıl geldin? Söyle de ne yaptıysan biz de onu yapalım.”

“Bize bir insan mektebi lazım. Bir mektep ki bizi kendi ruhumuza kavuştursun; her hareketimizin ahlakî değeri olduğunu tanıtsın; hayaya hayran gönüller, insanlığı seven temiz yürekler yetiştirsin; her ferdimizi milletimizin tarihi içinde aratsın; vicdanlarımıza her an Allah'ın huzurunda yaşamayı öğretsin.”