-Ev boştu.

-Nasıl yani?

-Kimse yoktu.

-Ne biliyorsun?

-Zili çaldım, kapıyı açan olmadı.

-Çevresi de boş değil mi o evin?

-Evet, orada yapılaşma yeni başlıyor.

-İçi yepyeni ve değerli eşyalarla dopdolu bomboş bir ev, hırsızlara gün doğdu desene!

II

- Boş sözler bunlar!

- Neden?

- Uygulanma şansı yok.

- Şimdi mi, her zaman mı, hiçbir zaman mı?

- Elbette şimdi. Her zaman uygulanma şansı yok dersem, kimi zaman uygulanabileceğini kabul etmiş olurum. Hiçbir zaman uygulanma şansı olmadığını söylemeye de cesaret edemem doğrusu.

- Öyleyse bu sözler, şimdi ve senin için "boş sözler"?

- Evet, öyle. Ayrıca, sadece eğlenmek, hoşça vakit geçirmek isteyenler için "boş" olmayabilir de o sözler.

III

-Ne yapıyor orada öyle?

-Boş boş oturuyor.

-Ama elinde tesbih var, dudakları da kıpırdıyor, bak!

- Siz buna iş mi diyorsunuz?

- Evet! Dedikoduya, laklaka baka çok dolu bir iş hem de.

- "baka" mı dediniz? Neden?

- Hep "göre" diyoruz, bir de "baka" desek ne olur?

- Kim bilir?

IV

- Al sana boş bir kâğıt!

- Ne yapayım boş kâğıdı?

- Doldur!

- Neyle?

- Yazıyla tabii. Mendile, peçeteye, havluya benziyor mu bu kâğıt?

- Yazmayı hiç canım istemiyor ki...

- Öyleyse, kıvırıp külâh yap, içine çekirdek doldur.

- Ne çekirdeğim var, ne çekirdek alacak param. Hem çekirdeği sevmem ben.

- Öyleyse, kıvırıp gemi, uçak ya da bir uçurtma yap bu kâğıttan.

- Ama bu boş kâğıt, onlar için fazla dolu sayılmaz mı?