Bir filmi sadece film olarak konuşamamak nâhoş bir durum. Ya da en azından öncelikle film olarak konuşmak gerek. Oysa ülke gündemine bir şekilde giren hiçbir film sadece sinema eseri olarak konuşulamıyor. Çünkü birileri bayraklaştırıyor, birileri aforoz ediyor.

Herhangi bir filmden bahsederek aynı yangına su taşımak istemem. Ama görünüşe bakılırsa kimsenin derdi sinema değil. Hatta filmi yapanların bile derdi film değil. Fayda devşirme peşinde. Mesela tam da filmin vizyona gireceği hafta ilginç gelişmeler yaşanıyor ve kriz patlıyor. Bakın Allah’ın işine…

Neyse…

İyi biliyoruz ki bir film sadece film değildir. Her film politiktir. Zira sanat eseridir. Dolayısı ile her filmin politik olarak söylemi olması doğaldır. Katılmayanların eleştirmesi de… Fekat nasıl söylediği önemlidir. Propaganda mı yapıyor, söylem mi kabalaşıyor? Yoksa ustaca sanatını icra edip tatlı tatlı mı dokuyor?

Şimdi gündemde olan filmlerden önce de çok seferler sinema eserleri politik söylemleri ile öne çıktı. Sinema tarihi yüzlerce örnekle doludur. Ancak söylemler öncesinde sineması ve ‘nasıl’ı da konuşulur/du.

Fabrikadan Çıkan İşçiler’in de politik duruşu vardı, Kameralı Adam’ın da… Potemkin Zırhlısı dibine kadar kaba propaganda idi ama yöntemi ile çığır açtı. Hollywood her daim politik oldu, İran Sineması da… Türkiye’de her dönem çekilen filmler politik olmak zorundaydı zaten. Doğal olan buydu.

Gelin görün, insan istiyor ki…

Eli yüzü düzgün olmasına rağmen enteresan kabalıkları olan bir filmi masaya yatırıp irdeleyelim. Neden daha iyi olamadığına bakalım.

Olmadı, Olmuyor. Olmayacak.