Kendini feda etme çılgınlığını gösteren insanlar olmayaydı insanlık hâlihazırda durduğu yere gelebilir miydi?
Kurulu düzen, kendine karşı suç işlemeyi önleyecek tedbirler geliştirmek ister. Böylesi ikilem içinde kalan önder veya öncü karakterlerse, kurulu düzeni değiştirme adına suç işlemeye hükümlü bulunur. Suç işlemek neredeyse onların alınyazısıdır...
Önderler, öncüler kural olarak kurulu düzene karşı suç işleyenlerin arasından çıkar... Kurulu düzene karşı onların gözü karalığı olmayaydı, sanırım insanlar değişme olmaksızın sürgit aynı köhne düzenin çarkları arasında öğütülüp durur, un ufak olur giderdi...
Hayır, burada bahsi geçen bireyler, kişisel ihtirasını öne çıkarmış olanlar değil; bilakis kendi kişisel çıkarını ayaklar altına almayı göze alabilenlerdir...
Sıradan insan, kamu yararına suç işlemeyi göze alamaz.
Sıradan insan kendi bireysel hasis çıkarını öne alır. Evladüiyal kaygısı onun icadıdır... “Kör olası evladüiyal olmayaydı” deyişi sıradan insanın tesellisidir...
Önder ve öncü karakterse atılır, sağına soluna bakmadan, benimle beraber bu yola çıkacak başka birileri var mı diye kaygılanmadan atılır, kendini ateşe atar, yanar, yakar... Ama onun yanışından yeni bir neslin tohumu fışkırır...
Onun tavrı, sıradan insana çılgınlık olarak görünür. Sıradan insanın gözünde, çılgın insan aklını başına devşirmiş olaydı, şimdi apartmanların, hanların, hamamların sahibi olurdu... Çünkü sıradan insanın gözünde değer taşıyan şey, handır, apartmandır; onların kirasını devşirerek gününü gün etmeye çalışmak akıllı olmak demektir... Bu işler akıllı adamın harcıdır! Çılgın insansa, çıkar gözetmeden ateşin üstüne atılan biridir...
Şuna benzer tümceleri hep işitmedik mi: “Onun eline geçen para benim elime geçseydi, şimdi dünyanın en zengini ben olmuştum; fakat o... O, eline geçen paranın kıymetini bilemedi...”
Oysa sıradan insanın tasarruf diye düşündüğü şey, çılgın karakter için tam da harcanması gereken yerin odağında durur.
Sıradan adam, çılgın adamın yaptığını görünce, bizim çılgınlıkla işimiz yok, biz düşünen adam istiyoruz kabilinden bir söylem geliştirmeye kalkışır. Çünkü olayı kavrayamaz. Eserle müessiri birbirine karıştırır.
Hatırlanmalıdır ki, peygamberler de içine doğdukları kurulu düzene karşı suç işlemişler ve suçlu muamelesi görmüşlerdir... Meczup, mecnun, deli gibi sıfatlarla anılmışlardır... Ancak tarih, kimin mecnun, kimin önder olduğunu göstermekte asla yanılmamıştır.
Kısa vadede sıradan insan haklıymış gibi görünse de uzun vadenin galibi daima çılgın olandır...
