ÖLÇÜLER 2
Bilindiği gibi İslam’ın sahibi Allah’tır, yegâne kaynak da O’dur. O bu dini bize, Resulüne gönderdiği vahiy ile bildirmiş (Kuranıkerim), bunu önce ona yaşatmış (Sünnet), kendi gözetiminde onun eğittiği bir nesil oluşturmuş (sahabe/cemaat), sonra da âlimler vasıtasıyla kitabının o ilk örnekle anlaşılmasının sürdürülmesini istemiştir (ulema/ulül-emr).
Dinin anlaşılması da fıkıh, tefsir, hadis, kelam, hikmet, ahlak yani tasavvuf olarak halka halka genişlemiştir. Merkezde çekirdek olarak Kuranıkerim vardır ve onun anlaşılmasının ilk halkası Sünnet örneğiyle sahabedir/cemaattir. Eğer biz İslam’ı öğrenmeye en geniş halkalardan başlarsak bu anlamayı tamamlayamayız. Çok geniş bir dairenin çemberini düşünün; bir insan bu çemberde yol alırken
O halde öğrenmeye en dar çerçeveden başlayıp, çemberi tamamlamak ve daireyi böylece genişletmek gerekir.
Fıkıhla, kelamla, tasavvufla, felsefeyle başlayan bir İslam öğrenimi bütüncül olamayacağı gibi, birleştirici değil, parçalayıcı olur. Bunda sadece fıkhı mükellefin fiilleri diye anlarsak öncelikte belki bu kadarını istisna edebiliriz.
Bir camiaya (cemaate demiyorum, çünkü cemaat İslam’ın merkezidir) müntesip olmak kaçınılmaz olabilir. Ama hedefi kendi camiasını değil, İslam’ı yüceltmek olan hiçbir Müslüman benim grubum, camiam, partim… böyle diyorsa bu böyledir, başkası olamaz diye düşünemez. Düşünürse onun artık İslam’ı doğru anlaması mümkün olamaz, fırkalaşır. Bu söz ilmin kapısı Hz. Ali’nin muhteşem bir sözüdür. ‘Hakikati insanlarla tanıma, önce hakikati tanı ki, insanları onunla tanıyasın’.