Gerçi, yaşadığımız günler itibariyle bu kelimeyle vasıflanmayı hak edecek fiiller mebzül mikatarda mevcut olduğundan, onu özel olarak aramaya gerek yoktur.
Kanal İstanbul’un yapılma kararıyla birlikte metrobüs ekranlarında dömeye başlayan bir videoda şöyle deniyor örneğin: “Kanal İstanbul yapılırsa, tüm balıklar ölecek!” Sonra birileri bunu “...yapılırsa erkekler kısırlaşacak” şeklinde genişleterek, balıklar öleceklerini bilmezler ama halktan birileri imkansıza inanır düşüncesiyle, bunu umumun takdir ve beğenisine sunmakta gecikmedi.
Bu, gerzeklik denilen şeyden küçük bir örnek sadece. Siz bunu temel atmama töreni vb. örneklerle daha da çoğaltabilirsiniz, ne kadar gerzek varsa, o kadar malzeme var çünkü.
Yukarıdaki video örneğine bakarak, bir tür hafifliğin karşılığı olan o gerzekliği, böyle ciddi bir mesleye bağlamamı yadırgayabilirsiniz ama benim asıl altını çizmek istediğim de bu değil mi zaten: Hafiflik olarak sergilenen bir halin, entelektüellik boyasıyla boyanarak meşrulaştırılması, seviyesizlik seviyesi olarak tahkim edilmesi...
Namık Kemal’in, İslami geleneği neden Batı geleneğiyle değil de Batı siyasi düşüncesiyle bağdaştırmaya çalıştığını ilgilisine sormanın da bir gereği yok burada. Zira, “nerem doğru ki” savunusuna bağlanacak bir deve tutumuyla yüzyüze gelmemiz mümkündür; gerzeklik uğruna tek ayak üstünde, Namık Kemal gibi bir değeri harcayıveren biri aynı zamanda aklını da karartmış olacağından, ona düştüğü bir çelişkiyi, tarihi bilgiyi saptırmanın sakıncasını, hele hele mantıklı davranmayı anlatmak sadece zaman israfı olacaktır.
Namık Kemal, ölüm döşeğindeki babanın/devletin sağlığından kendini sorumlu tutan vatanperver bir oğuldur. Bu uğurda düşünülebilecek birçok şeyi kendi zamanının bilgisine ve idarak tarzına göre düşünmeye çalışmıştır. Bu manada onu İslam ile Batı tefekkürü arasında sıradan bir sentezciye indirgemek ancak bir gerzodan beklenilebilir.
Bu yazıda, papazların din adına yaptıkları zulümden canı yanan Avrupa’nın, bir din olması cihetinden İslamiyet’ten de bu manada korktukları, bu etkiyle İslam halifesi olarak Hadimü’l-Harameyn unvanını taşıyan Osmanlı padişahından şeriatı terketmesini istemekle onu İstanbul kralına dönüştürecekleri beyan edilmekte ve konu şu cümlelerle bağlanmaktadır:
“Hülasa-i kelam devletimiz muammer olmak isterse şeriat-ı Ahmediye’ye ittibadan ve devlet-i İslamiye halinde kalmaktan ayrılamaz. Demektir ki şeriat devletimizin canı ve mayeü’l-hayatıdır. İşte bizim bildiğimiz ilaçların en müessiri budur.”
Hasılı, siyasi saplantıları nedeniyle kendilerine söylenenlere ve gösterilenlere, kaynaklarını ve maksatlarını araştırmadan inanların çoğaldığı şu ortamda, ilkin gerzekliğin kısa tarihini yazarak işe koyulmak gerekiyor sanırım.