Tarifi zor bir duygu. 2019’un Nisan ayında Bûtimar dergisinde ilk şiirim yayınlanmıştı. Sanki bir parçam kopmuş gibiydi ama bu kopuş beni bölen yahut parçalayan bir kopuş değil, bilakis beni büyüten, genişleten ve güçlendiren bir duygu olarak bende yer etti.
Birlikte uzun yollar boyunca bana arkadaşlık etmiş olan öykülerimi artık kendi yolculuklarına uğurlamam gerektiğini hissettim; kapağını açtım ve sayfalarının arasından kokladım onu, şükrettim.
Kitabım basıldığında yurtdışı görevindeydim, kitaplarımı yanında getiren bir arkadaşım vardı, ilk ona imzalamıştım.
İLK ŞİİRİMİ 9 YAŞINDA YAZDIM
İlkokulda Türkçe derslerimizde okutulan şiirlerden ve şairlerden çok etkilenmiştim, ilk şiirimi dokuz yaşımdayken yazdığımı hatırlıyorum ama utandığım için yırtıp atmıştım. Uzun yıllar yazmaya geri dönememiştim. Sonra vakit geçtikçe aslında içimden hep yazmaya devam ettiğimi ama sadece kağıda dökmediğimi fark ettim. Bunu kabullendikten sonra hep yazdım. Çoğunu beğenmezdim ama yazmaktan da kendimi bu yaşa kadar hiç alıkoyamadım.
Gece yahut gündüz fark etmiyor ama ben daha çok düşüncelerimi, cümlelerimi yürürken toparlamayı seviyorum. Bir de tabi üzerinde çalıştığım öykünün yahut şiirin de bunun üzerindeki etkisi farklı oluyor. Eksik bir kısım olduğunu düşündüğüm bir bölüm için kelimeler içimden akmaya başladığı zaman gündüz mü gece mi olduğunu unutup hemen kalem ile defterime sarılıveririm.
Kareli küçük kara defterimde lacivert kalemim ile öykünün yahut şiirin ilk halini yazmak gibisi yok. Öykü sonradan sayfalara sığmayıp, hiç yer kalmayan ara satırlardan taşınca mecburen bilgisayara geçmek zorunda kalıyorum.
