Söğüt Dergisi’nde editörlük yapan, Ayarsız, Hece, Kayıp Kayıt, Söğüt ve Türk Dili dergilerinde öyküleri ve yazıları yayımlanan Merve Sevde Selvi’nin ilk hikâye kitabı, Düğümlere Bitişik 2021 yılında Ötüken Neşriyat tarafından yayımlandı. Selvi, “Bence her okur anlatı ormanında kendi yolunu bulmakla mesul. Bir metnin dünyasına giden yol, o metin okunmaya başlandı diye kendiliğinden açılmaz. Okurun metne katılması, onunla iş birliği yapması gerekir” diyor.
Daha güçlü ve daha özgür hissetmekle birlikte korku ve endişe de duydum. Artık belki “bir ses sahibi kıl”ınmıştım ama “kefarete hazır” mıydım? Sanırım Goethe söylüyordu dünyadan kaçmanın en güvenilir yolunun sanat olduğunu ve yine dünyaya sıkıca bağlanmanın da ancak sanatla gerçekleştiğini. Kurtulacağımı sandığım bu aradalık hâli kitabı elime aldığım zaman pekişti. İşte o an anladım ki bir daha hiç inmeyecek bir perde kalktı gözümden. Kitabımla birlikte nerede olduğumu; insana, dünyaya, kendime hangi gözle baktığımı daha iyi anladığımı söyleyebilirim.
UZUNCA BİR SÜRE AÇIP OKUYAMADIM
Bağrıma bastım. Çocukluktan büyüttüğüm bir hayalin neticesi ellerimdeydi; bağrıma basmaktan başka ne yapabilirdim ki… Sonra masama koydum, karşısına geçtim baktım; oradan aldım, kitaplıkta bir rafa koydum, karşısına geçtim, yine baktım. Ama itiraf edeyim ki uzunca bir süre açıp okuyamadım. Korktum çünkü adım oradaydı, bir sanatçı olarak ve ben, artık “şey”leri berrak görmekle sorumluydum.
İnanının hatırlamıyorum ve şu an bunu söylerken mahcubiyet duydum. Kitap imzalamaya zor alıştığımı söyleyebilirim. Hatta alışınca kendime de bir tane imzaladım. Ona baktıkça devam etme cesareti buluyorum.
Ben bu konuda okurun, eseri özgürce tecrübe etmesinden yanayım. Okurun eserle kurduğu bağa müdahil olmak istemiyorum. İstediği öyküden başlasın, mutlu olmadıysa bıraksın başka bir öyküden başlasın. Çünkü bence her okur anlatı ormanında kendi yolunu bulmakla mesul. Bir metnin dünyasına giden yol, o metin okunmaya başlandı diye kendiliğinden açılmaz. Okurun metne katılması, onunla iş birliği yapması gerekir. Hatta yazar nasıl ki metin için kendini yetiştiriyorsa okurun da kendini metin için yetiştirmesi gerekir. Çünkü okuma pasif bir aksiyon değil. Bu bağlamda tek bir yol yok bu yüzden lütfen tek bir okuma da olmasın. Okur anlatı ormanına her girdiğinde yeni yollar, gizli patikalar, görmediği manzaralar keşfedecek. Bu yüzden anlatı ormanına tekrar tekrar girmekten vazgeçmesin.
Ben yazarken yalnızlık isteyenlerdenim. İçimin, zihnimin, metnimin sesini duymam gerekir. Bulunduğum mekândan koparak metnin mekânına dâhil olma ihtiyacını duyuyorum. Yazarken metnin hâlleriyle hemhâl olmak, ritmine kapılmak, atmosferine katılmak benim için gereklilik. Hayatı, günlük işleri, mesaiyi idame ettirirken yazının istediği bu katılma işini gerçekleştirmek -özellikle gündüzleri gerçekleştirmek-benim için zor oluyor. Gece gündüz ayırt etmeksizin bu yalnızlığı yakaladığımda yazabiliyorum. Yine de gecenin yaratıcılığımı besleyen bir tarafı olduğunu inkâr edemem. Hususiyetle uykuya geçişteki o daracık anlarda, zihnime birden kelimeler, cümleler üşüşür. O anlarda bu cümleleri duvara not alabilme fantezisiyle keyiflenirim. Aslında bu hususta yazma ritüelleri olanları da kıskanıyorum.
İkisini de yazmanın farklı aşamalarında kullanıyorum. Taslağı defterlerde oluşturuyorum. Hikâyeyi tasarlarken karakterlere, mekânlara dair deftere eskizler çizerek notlar almak hoşuma gidiyor. Metni oluştururken ise bilgisayarda değişiklikleri takip etmek ve doğru anlatımı, ifadeyi yakalamak daha pratik imkânlar sunduğu için metne son halini bilgisayarda veriyorum.
