Sonda diyeceğimizi baştan yazalım: Lütfen bu yazıyı “şakayla karışık Sadri Alışık” tadında okuyun ve öyle değerlendirin aziz okuyucular. Yani yazı elbette içinde bir nebze ciddiyet barındırıyorsa da bir o kadar hatta daha fazla tebessüm ettirme derdiyle yazılmıştır arz ederim…

Konyaspor maçı sonrası Abdullah Avcı da “tünelin ucundaki ışık” ifadesini kullandığına göre; Trabzonspor için artık şampiyonluk hayallerini konuşmak çok abes olmaz. Tedbiri elden bırakmadan, hayal kurmanın bir sakıncası yok ve evet puan tablosuna da bakılabilir tamam …

Sizi bilmem ama benim en çok canımı acıtan özelde Trabzonlu, genelde Karadenizli olup büyük takımları tutanlar olmuştur hep. Böyle çile çekmeyi göze almaktan korkmuş, çabuk vazgeçmiş gibi gelir bana onlar. Aynı anda hem kıskandığınız hem acıdığınız olur mu? Ben tam bunu hissederim. İftara çok var diyerek orucu erken bozmuş birine öyle hissedersiniz ya, hem kıskanırsınız hem acırsınız… Bu abilerimize, kardeşlerimize karşı hissettiğimiz budur. En azından benim böyledir. Hal böyle olunca, demem o ki; eğer bir aksilik olmaz her şey böyle devam eder de kısmet olur bayramı görürsek, bir ‘Af mevsimi’ başlatmalı diyorum. Kimse yanında yakınındakinden sebep, izah, açıklama veya özür beklemesin. Sorgusuz sualsiz horona davet etsin…

Horon demişken bir de küskün ihtiyarları var Trabzonspor’un. Yılların birikimi ile futbola küsmüş ama bir yandan böyle uzaktan uzağa göz ucu ile takip edip, her tökezlemede “ben demiştim” diyen, kendisi genç olsa da ruhu ihtiyarları… Onlar da muhtemelen şimdilerde, ettikleri büyük lafların üzerine, kemençenin sesine omuzları dizleri parmakları refleks verir ama gururları hareketlere mani olur vaziyette bekliyorlardır. Gurur ve kibirleri müsaade etmeyecektir gelip horona girmelerine. Siz tutun omuzlarından, alın sahaya. İlk birkaç adım hem mahcup hem mesafeli sallanacaklardır. Ama birkaç dakika sonra tahtaları kırarcasına vuracaklar ayaklarını, başlayacaklar avazları çıktığı kadar “hayde hayde”, “dik oyna” diye bağırmaya. Siz bir omuz verin, gerisi gelecek…

Yani uşaklar, ağabeyler, emiceler, abulalar… Diyorum ki Allah nasip eder o günleri görürsek (ki bu sefer muhtemel görünüyor) bunu bir ‘Af mevsimine’ çevirmek lazım. Bayramda küslük olmaz…