Savaş, kötüdür, genel olarak.

Kötülerle ve kötülüklerle savaş kötü değildir, elbette ki.

İyinin ve iyiliğin hâkim kılınmasında başvurulan ilk yöntem değil son yöntemdir savaş. Ancak o zaman savaşın bir anlamı ve anlaşılabilir bir yanı vardır.

Dinler, temelde barışı öğütlerler ama savaşa yenilirler.

Savaş istenen, arzulanan bir şey değildir. Başka seçenek kalmadığında başvurulan son seçenek, son yöntemdir.

Dedim ama yaşanan hayat, bunun hiç de böyle olmadığını gösteriyor bize: Savaş’ı, başkalarını yok etme, topraklarını işgal etme, zenginliklerini sömürme aracı olarak kullananlar, savaşı son seçenek değil, ilk seçenek olarak görürler.

Batı dışındaki bütün medeniyetlerin çatışmadan ziyade uyuma, dengeye, konuşmaya, anlamaya ve anlaşmaya dayandığını söyleyebiliriz.

Batılılar tabiatta çatışma görürler.

Durduğunuz yer, gördüğünüz şeyi belirler, demiştim.

Terör, alçaklığın zaferi, insanlığın yenilgisidir.

İki dünyanın, iki medeniyetin terör olgusu’na bakışı konusundaki bu farklılık iki medeniyetin hem kendi karakterini hem de kendi dışındaki dünyalarla, kültürlerle, toplumlarla ilişki kurma biçimlerini çok güzel ele verir.

Engizisyon Mahkemeleri ve Müslümanların Avrupa’dan sürülüş, yok ediliş yöntemleri, Batılıların kendileri dışındaki dünyalara, kültürlere, dinlere, farklılıklara aslâ tahammülleri olmadığını, farklı kültürlerle ve medeniyetlerle bir arada yaşama özgüveni ve iradesi sergileyemediklerini gösteriyor.

Oysa İslâm tarihinde Engizisyon Mahkemeleri, başka inançların, kültürlerin, dinlerin müntesiplerinin sürülmesi, yok edilmesi, kökünün kazınması gibi bir uygulama yoktur, olmamıştır.

Batılılarla farklı olanı öteki, kötü ve düşman olarak görürken, Müslümanlar, farklı olanı, kendini tanıma, kendi farkını farketme, kendine çeki düzen verme imkânı olarak görürler ve tarih boyunca da bu ilkeyi her zaman gözettiklerini gözlemliyoruz.

O yüzden Müslümanlar aslâ soykırımcı olmamıştır, ırkçı olmamıştır, inancından, ırkından, fikrinden ötürü insanları yargılayıcı ve ayırımcı bir tavra sahip olmamıştır.

Terör, yenilginin zaferidir: Alçaklığın. Korkaklığın. Ruhsuzluğun.

Terörü savaş yöntemi olarak kullanan kuklacı, kendisini, kullandığı kuklacının arkasına gizler, arkadan vurur, ne kadar karakter yoksunu bir tür olduğunu gösterir.

İşte tam burada medya terörü girer devreye. Terör vahşettir, hedefi dehşettir, dedim. İşte terörün hedefini yerine getiren şey medyadır, medya terörüdür.

Medya terörü konusunu yarınki yazımda yazacağım.