UMKE Sorumlusu Abdulkadir Durmuş, 15 Temmuz gecesi mesaisini bitirmesinin ardından icapçı olarak eve gittiğini, bu yüzden aracın kendinde olduğunu belirtti. Durmuş o geceyi şöyle anlattı: “UMKE aracı bende olduğu için ekiptekileri de alarak Genelkurmay’ın önüne gittik. Olayın ne olduğunu net olarak bilmiyorduk. Bizi içeri almadılar. Dış tarafta özel harekat polisleri içerde de askerler vardı. Özel harekat polisleri onlara karşı siper almışlardı. Arada bir bariyer vardı. Önce anlam veremedik, sonra polisler durduğumuz yerin güvenli olmadığını söyleyince Meclis tarafındaki kavşağa gittik. Polis burada bize darbe girişimi olduğunu söyledi.
Darbe olduğunu duyar duymaz hainler geçemesin diye kavşağı UMKE arabasıyla kapattım. Darbeci askerler sivil araba ile alana girmeye çalıştılar, polisler durdurdu. En arkadan bir tane araç ateş ederek bizim araca doğru geldi.
Biz aracın dışındaydık, ateş ederek içeri girmeye çalıştı. Polis arabasına çarpıp geçtiler sonra ateş etmeye başladılar. Biz orada şehadet getirdik çünkü 10 metre uzağımızdan ateş ediyorlar ama bir türlü değmiyor. O sıra ‘Öldük ama bilmiyoruz’ diye düşündük. Arkamda yunus polisleri vardı onlar hemen karşılık verdiler. Karşılık verince bunlar bizi taramaktan vazgeçtiler devam edip geri gittiler. 5 araç kaldı polisler onları bırakmadı.
O arada yanımdaki Yunus polisi elimden yaralandığımı söyledi. Farkında değildim. Sonra ben de Yunus’a sen kolundan yaralanmışsın dedim o da farkında değildi. 40 dakika boyunda alanda kaldık çıkamadık. O sırada Cumhurbaşkanı Erdoğan halkı sokağa çağırdı. Ambulans aldı beni hastaneye götürdü. Beni taşıyan ambulans Numune Hastanesine gelince kapıyı UMKE’ci arkadaşlar açtı. Ben aşağıya indim arkadaşlar içerde yaralı arıyorlar. Dedim ki ‘arkadaşlar yaralı benim. Orada baya bir şaşırdılar’. Bacağımda da bir kurşun parçası olduğunu farkettim. Bir ay sonra da göğsümde bir tane çıktı. Numune Hastanesinde daha pansuman yapılmadan yaralılar gelmeye başladı. Ben oradaki işleyişi etkilememek için yukarı servise çıktım. Bir arkadaş kolumu sardı. Hastanedeyken ‘Allahım sen benim canımı al ben sabahı görmeyeyim ya da sabahı onlar görmesin ben öleyim ama memleketin başına kötü birşey gelmesin. Yeter ki memleket kurtulsun’ dedim.
O gece, İstiklal Savaşı gibi birşey olduğunu hissettik. O gece şehit olanlara çok imrendim. ‘Biz bu halkın tırnağı kadar bile olamayız’ dedim. Vatandaşta ciddi bir manevi güç vardı. Bu nesil darbe görmedi ama büyüklerin analttıklarını çok iyi dinledikleri için hainlere geçit vermediler.”
15 Temmuz’dan bu yana hala haber izleyemediğini belirten Durmuş, o gece eşi ve kızları ile arasında geçen diyaloğu şu sözlerle ifade etti: “Vaka telefonu çalınca göreve gideceğimi söyledim. Görevimden dolayı eşim ansızın çıkıp gitmelerime alışık. Kalkışma olduğunu öğrenince eşimi, çocuklarımı aradım. Nasıl olduklarını sordum iyi olduklarını söylediler. “Sen iyi misin?” dediler. İyi olduğumu söyledim, burada insanlara yardımcı olmaya çalışıyoruz dedim. Sabaha karşı eve geleceğimi söyleyerek onlara teselli verdim. Küçük kızım sabaha kadar ağlamış, uyuyamamış. Haberleri izleyince korkumuşlar. O ara şarjım bitti baya bir iletişimsiz kaldık. ‘Kızım babam söz verdiyse gelir’ demiş. Eve gidince yaralandığımı gördüler evde bir matem havası oldu. ‘Çok şükür birşeyim yok korkmayın memleket kurtuldu’ dedim.”
