Emrah İnan’ın öykülerini bir araya getiren ilk kitabının adı Karanlık Bazı Akşamlar adını taşıyor. İnan, “Öykülerimdeki kelimelerin her birini belirli aralıklarla sıralanmış domino taşlarına benzetiyorum. Bir kelime fazla veya eksik olmasın diye dikkat ediyorum. Birçok kez yazarak değil silerek ilerliyorum diyebilirim” ifadelerini kullanıyor.
Daha evvel dergilerde, internet sitelerinde öykülerim yayımlanmıştı. Bunlar da heyecan verici fakat bir kitabımın olması bambaşka bir duyguymuş. Yazar olma hayaliyle yaşayan herkesin merakla beklediği ve gerçekleştiğinde inanamadığı bir duygu hâli bu.
Kitabımı kızım Bilge’ye ithaf etmiştim. Elime alır almaz o sayfayı açıp uzunca bir süre baktım. Bilge 4 yaşına girmek üzere. O gece eve gittiğimde kapıyı kendisi açtı. Baba bana ne getirdin diye sorduğunda kitabı gösterdim ona. Ağlayarak odaya doğru koştu. “Ben onu istemiyorum.” diye bağırıyordu. Sonra bir çikolata ile sulh olduk. İleride bir gün, ona, bütün çikolatalardan daha tatlı bir anı bıraktığımı anlayacağını ümit ediyorum.
İLK İMZA NABİ AVCI’YA
Yeni bir yazarsanız eğer imzaladığınız ilk kitap elinizin en çok titrediği kitap oluyor. Aynı zamanda kitabı ilk imzaladığınız kişi bu kitabı okumasını en çok istediğiniz kişi de oluyor. Ben kitabımı ilk olarak Nabi Avcı Hoca’ya imzaladım. Beş yıl boyunca yakınında bulunma fırsatım oldu. Okuduklarından, yazdıklarından, söylediklerinden, nezaketinden, görgüsünden nasiplenmeye çalıştım. Kendimi bu açıdan çok şanslı hissederim. Bir resme bakmayı, bir şiiri söylemeyi, bir türküyü dinlemeyi, bir heykeli incelemeyi, kalemin önemini, kitabın kıymetini kendisinden öğrendim diyebilirim. Salgın dolayısıyla kendisiyle henüz görüşüp kitabımı hediye edemedim. İlk fırsatta kitabı takdim edeceğim kendisine.
2003 yılında bir yazar olma heveslisi olarak Ankara’ya edebiyat okumak için gelmiştim. Okula başladıktan birkaç ay sonra bunun pek de doğru bir hamle olmadığını ve okulda sadece edebiyat tarihi öğrenebileceğimi gördüm. Yine de edebiyatımızın iyi örneklerini okuma ve tahlil etme fırsatı buldum. Bu sırada edebiyat dergilerini takip etmeye çalışıyor ve zaman zaman yayınlanması için yazılarımı gönderiyordum. 2008 yılında iki yakın arkadaşımla birlikte Hariçten Gazel adında bir edebiyat dergisi çıkarmaya başladık ve güzel dönüşler aldık. İlk öykülerimi de orada yayımladım. Sonra o dergi kapandı ve başka dergilere yolladım öykülerimi. Şimdi dönüp baktığımda yazma cesaretimin o dönem çevremdeki insanlarla kurduğum doğru etkileşimden kaynaklandığını düşünüyorum.
Tam zamanlı bir yazar olsaydım şayet gece yazardım sanırım. Fakat işlerimden dolayı bu pek mümkün değil. Bir öykü fikri üzerine gece gündüz düşünüyor, bununla ilgili araştırma yapıyor, notlar alıyorum. Ancak fırsatını bulduğum zaman oturup yazmaya çalışıyorum. Bu bazen gece oluyor bazen gündüz.
Öykülerimdeki kelimelerin her birini belirli aralıklarla sıralanmış domino taşlarına benzetiyorum. Bir kelime fazla veya eksik olmasın diye dikkat ediyorum. Bağlantı noktalarında bir kopukluk varsa bir hamlede hepsinin devrilmeyeceğini ve gösterinin hayal kırıklığı ile sonuçlanacağını biliyorum. O yüzden ince bir işçiliğe ihtiyaç duyuyorum. Birçok kez yazarak değil silerek ilerliyorum diyebilirim. Açıkçası bunu kâğıt ve kalem ile gerçekleştirmek beni yoruyor. Okuduklarımdan notlar tuttuğum bir defterim var fakat bu soruya kesin olarak bilgisayar yanıtını vermek istiyorum.
