Şimdiye dek kendimce önemli bulduğum şeylerin şiirini yazdım. Bir şeyini şiirini yazmak o şeyi deşifre etmek, o şey hakkında kolaylıkla elde edilemeyecek bazı bilgileri kazıp çıkarmak demektir. “Poiesis”in manası biraz da burada yerini bulur. Paylaşılması içsel bir zorunluluk addeden bu bilgiler şimdi ortalığa saçılmış durumda. Bu, biraz endişe verici bir durum.
Kitabımı elime alınca düşünceler geçti zihnimden: Şiiri en çok şiirlerden öğrenirsiniz. Kitabımda 34 şiir var. Bu şiirleri yazıncaya kadar geçen süreçte birçok şairden çok iyi şiirler okuduğumu düşündüm, beni hayrete ve dehşete düşüren dizelerle karşılaştığımı, bazılarının günlerce zihnimde dolandığını düşündüm. Öte yandan iyi insanlar tanıdığımı, iyi dostlar edindiğimi düşündüm bu kitabın oluşum sürecinde. Hepsinin ismini anamam belki burada ama kitabım çıkarken desteklerini esirgemeyen Hayriye Ünal’a, Hakan Şarkdemir’e ve Osman Özbahçe’ye teşekkürü bir borç bilirim.
“KISACIK VE YOĞUN BİR ANDI”
Kitabımı ilk olarak şair Hasan Bozdaş’a imzaladım. Buzdokuz dergisinin bürosunun karşı kaldırımında. Turgut Uyar’ın söylediğine benzer şekilde söylersek: “kısacık ve yoğun bir andı.”
Şiir yazmaya nispeten geç başlayan biriyim ben, işçi bir babanın dört çocuğundan biri olarak kütüphanesiz bir evde büyüdüm. Üniversite yıllarımda yazmaya başladım asıl olarak yakın çevrem çok iyi bilir, yazmaya başladığım ilk günlerde minimum 10 - 12 saat kitap okur, şiir çalışırdım. Bu belki yıllarca böyle devam etmiştir, uzun yıllar ayda 15 - 20 dergiden aşağı takip etmemişimdir. Kütüphanesiz bir evde büyümenin açlığını bastırmaktı sanki bendeki. Şimdi buradayım. Sorunuza geri dönecek olursam, yazmaya bir zorunluluk olarak, bir gün ansızın başladım, düşünceler müthiş bir karmaşa ile üstüme geldi, konuşmanın yetmediği bir dönem başlamıştı benim adıma, ilk kez yaşıyordum bunu, yazmaktan başka çıkış bulamadım.
Sanki artık geceyi yok etmek istiyor insan. 7/24 gündüzü istiyor. 7/24 alışveriş, ulaşım, eğlence vs. Kısa bir Hollanda seyahatimde görmüştüm bir evin balkonunda “Artık uyumak istiyorum!” pankartını. Hayatın 7/24 akışına, her yerin her an ışıl ışıl oluşuna, bağırış çağırışların, trafik gürültüsünün hiç bitmemesine bir isyandı o pankart, “artık uyumak istiyordu” o evdekiler. Tam da böyle bir dünyada geceyi çağıralım, bir gereklilik olarak geceyi, bir gerçeklik olarak geceyi, bir Hollywood romantizmi olarak değil.
Bu soru aslında bir karşıtlık içeriyor gibi duruyor, fakat karşıt şeylerden ziyade farklı şeyler defter ve bilgisayar. Marshall McLuhan’ın klasikleşen sözünde dediği gibi “Araç mesajdır.” Deftere yazdığımız şiir bilgisayara yazdığımız şiirden muhakkak farklı olacaktır. Transhümanistler ileride yapay zekâ, makine ve insan farkının giderek kaybolacağını iddia ediyorlar. Bilgisayar, defter ve insanın tam olarak birleştiği bir evren mümkün olabilir mi, olacak mı? Olunca ne olacak? Şiir buraları da kurcalamalı.
