Herkes herkesle meşgul... İnsan bir dağın ardında yapayalnız! Kuru gürültüden ibaret bir girdabın içinde çılgınca dönüp duruyoruz, nabız atışlarımız kendini dinliyor. Uçmaya gönüllü bir can kuşu var hepimizin içinde, soğuk demir kafeslerde sürgün tutuyoruz kanatlarını. Hayatın bütün genişlikleri bir tek nefesin içinde sırlı, biz nefes darlıklarıyla perdeliyoruz kendimizi mütemadiyen. Avuçlarımızın içine kazınmış her şeyin en başında hayat hikayemiz, biz bozdurulup harcanabilir cv"ler biriktirme
Herkes herkesle meşgul... İnsan bir dağın ardında yapayalnız! Kuru gürültüden ibaret bir girdabın içinde çılgınca dönüp duruyoruz, nabız atışlarımız kendini dinliyor. Uçmaya gönüllü bir can kuşu var hepimizin içinde, soğuk demir kafeslerde sürgün tutuyoruz kanatlarını. Hayatın bütün genişlikleri bir tek nefesin içinde sırlı, biz nefes darlıklarıyla perdeliyoruz kendimizi mütemadiyen. Avuçlarımızın içine kazınmış her şeyin en başında hayat hikayemiz, biz bozdurulup harcanabilir cv"ler biriktirme telaşındayız sadece. Derin bir kuyudan geliyor çocukluğumuzun can yakıcı çığlığı, duyabilsek... Buz kütlelerinden bir yetişkin yontmaktan bir an bile alamıyoruz ki dikkatimizi. Mevsimler değişiyor, yapraklar sararıyor, bulutlar geçiyor üstümüzden, yerinden kıpırdayacak tek bir belirtisi bile yok sanki hayatımızın. Kilitliyiz, tutukluyuz, kıskıvrak tutulmuşuz dört bir yandan, iki oda arasında, iki tuş arasında, iki şehir arasında, iki kelime arasında mahpusuz gelgitler boyu. Bir şey söylüyoruz, o kadar kaygan ki teni, tutamıyor, hayır, tutmayı denemiyor hiç kimse. Bir şey söyleniyor bize, ne o tanıdık bize, ne bizim bir yanımız aşinalık kesbediyor o söze. Kapı çalınıyor, açıyoruz, bizden başka gelen yok. Evden çıkıyoruz, açık kalıyor bütün kapı ve pencereler... Yürüyoruz, çantalar, anekdotlar, kablolar, tıraş bıçakları, fondötenler sürükleniyor peşimizden. Otobüs geliyor durağa, biniyor herkes, bizden başka kalan yok. Nereye gidiyor herkes ve biz, böyle sürekli, nereye gitmiyoruz, gidemiyoruz? Kederliyiz, niçin? Gitmeyi çok istediğimiz halde gidemediğimiz için mi? Durağa, bizi hikayemize götürecek bir tek otobüs bile gelmediği için mi? O sihirli adresi yazıp bütün ceplerimize koymuştuk bir zaman halbuki! Belki oradadır hâlâ kim bilir, bitse bitmek bilmez meşguliyetleri ellerimizin de baksalar, bakabilseler bir zahmet ceplerimize. Cepler bizim ceplerimiz, muhtemel ki oldukları yerde duruyorlar, insanın ellerine bulaşan bir yabancılıktan ipe sapa gelmez bu uzaklığı icat eden biziz! Nereden belli? Olur olmaz zamanlarda hatırımıza gelen o belli belirsiz gülümseyişlerden! Kime aitler? Hangi zamana? Kimin yüzünde takılıp kalmış olabilirler ki? Bu kadar masum, bu kadar içten, bu kadar sabah ışığına özgü... Kocaman sesli adamlar çağının bu sağır edici uğultusunda, nasıl bu kadar minik bir titreşimle dolaşabiliyorlar zamanın yaşlı pervazlarını boydan boya... Sonunda hep toprakta bitiyor gezintileri. Toprakla tohum her zaman konuştukları bir şeyleri konuşuyorlar belli ki kendi aralarında. O kadar tabii, o kadar yalın ki bu muhabbet, rahatlıkla ihmal ediveriyoruz hepimiz her sabah alacası koşusunda onları. Ter atarken, yağ eritirken, efor arttırırken, kir akıtırken, derimizin altına ölümsüzlük hurafeleri zerkederken sırıtkan enjektörlerden ve kriminal herhangi bir şüpheye yer bırakmayan temsili cinayetlere takılırken göz ucuyla bir yandan... Tellerde kuruyan zeka kabukları var, içimizde keşkelerden bir keşkeşan... Keşke bütün havlularımıza bulaşmasaydı bu gıcırtılı konfor bulaşıkları. Keşke herhangi bir aramada çıkmasaydı çekmecelerimizden kendine tapınma ritüellerini anlatan o renkli kitap. Keşke bizim hayatımız ya da bir başkasının, geçseydi yine bir film şeridi gibi gözlerimizin önünden eskisi gibi... Çok çarpıcı efektlerle dolu bir filmin, mesela 67. dakikasında, tam da kamera yakın planda yüzümüze bakıyorken, yakamıza yapışan bu repliğini unutmuşluk hali de nedir şimdi? Ne diyecektik? Neydi bu filmde bizim rolümüz? Pardon, bu sahneyi tekrar alabilir miyiz lütfen? Nereye gitmiyordu bu otobüs usta? Ben nereye gitmek istiyordum mütemadiyen? Bu başıboş virgülü kim tutuşturdu elime? Bir paket lastiği canımı sıkıyor sanki! Kaç vuruş oldu yahu bu yazı, sopa yemiş gibi oldum adeta, uyduruk bir klavyeden ve etrafta hiç kimse yokken...
