Çocuk edebiyatı ile şiir arasında imkân açısından bir benzerlik var. Çocuk edebiyatında ve şiirde sınırlı kelime ile hareket etmek, kelimelerin seslerini, zihindeki çağrışımlarını önemsemek zorundayız. Şiir bir tohum gibidir; toprağa atarsınız ve tohum toprağı çatlatarak çıkar, filiz olur, kalın gövdeli bir ağaç olur. Dalları, yüzlerce yaprağı olur. Böceklere, kuşlara yuva olur. İnsanlar ve hayvanlar gölgesinden istifade eder. Şiir, uzaktan bakıldığında birkaç sayfalık metindir, görkemli görünmeyebilir ancak okunduğunda zihinde oluşturduğu etkiyi kalın gövdeli bir ağaca benzetebiliriz. Çocuğun zihninde ve kalbinde bir değişiklik oluşturacak, iyi okul öncesi ve ilk okuma kitapları da böyledir. Kelimelerin az olması gücünün az olduğunu göstermez.
Geçmişte, bir röportajda söylemiştim bunu. Çocuklar için yazanlarla yetişkinler için yazanların birbirlerine olan tavırlarından ötürü kızgındım. 15 sene kadar önce yetişkinler, çocuklar için kitap yazmayı uygun bulmuyor, bunu çocuk işi olarak görüyorlardı. Öğretmence bir tavrın işi ve edebiyatın dışında bir alan olarak değerlendiriyorlardı. Bazı arkadaşlar yazmanın, kurgunun, karakter oluşturmanın ne olduğunu bilmeden, bu işin kaidelerini umursamadan yazıyorlardı. Çocuksu olmak, hayal kurmak, çocuk kitabı yazmaya kâfiymiş gibi bir tavırları vardı. “Benim çok iyi bir niyetim var ve çocuklara iyi bir şey öğretmek istiyorum,” fikriyle kitap yazılabileceği düşünülüyordu. Bu sebeplerle yetişkinler için güzel eserler yazabilenlerin çocuklar için yazmaya eğilmelerini eskiden bir sorumluluk olarak görüyordum. Artık böyle büyük laflar etmiyorum. Yetişkinler için yazanlar belki de bu şekilde sorumluluklarını üzerlerinden kaldırmışlardır. Artık yetişkinler için iyi metinler yazanlar çocuklar için de yazsa çok güzel olur, her yazar ne yapacağını bilir diye düşünüyorum.
Bunu bana daha evvel söylemiştiniz. Bilinçaltıma yerleşti zannediyorum; ben de o günden sonra daha renkli giyinmeye başladım. Çocuk edebiyatıyla uğraşanlar olarak biz rengârenk olmayı seviyoruz çünkü orada bir hürriyet var. Hayal ülkesine dalarken kanatlarımızı açıyoruz. Tavus kuşu kanatlarını açmadan onun nasıl güzel bir görüntüye sahip olduğunu bilemezsiniz. Biz yazarken kanatlarımızı açıyoruz. Sair zamanda bu kanatlar kapalı, o yüzden belli olmuyor. Bazen küçük okurlarımızın tavsiyelerini dinliyoruz. Renkli giyinmek bana da iyi geldi.
Kumkurdu serisini, Harry Potter serisini çok seviyorum. Julia Donaldson çok sevdiğim bir yazar. Onun okul öncesi kurgularını seviyorum. Behiç Ak’ın dünyasını rengarenk buluyor, severek okuyorum. Roald Dahl okuyorum.
ÇOK FAZLA PEDAGOJİK MÜDAHALEYİ DOĞRU BULMUYORUM
Çocuklara bir misyon vereceğiz, iyi bir duyguyu öğreteceğiz diye kitaplara çok müdahale edilmesini, kitapların çok steril olmasını sevmiyorum. Ağaçtan bir meyve kopardığınızı düşünün; karadut gibi. Onu kopardığınız anda etrafında arı, böcek, karınca dolaşır. Bunlar doğallığın bir parçasıdır. Çok fazla pedagojik müdahaleyi doğru bulmuyorum. Üzerimde bunun baskısını da hissediyorum. Biraz daha serbest bir edebiyat ortamı olsa daha hür yazacağım. Bu konuda eleştiriliyorum da. Çocuk edebiyatı yazarlarından önce aileyi ve öğretmeni memnun etmesi bekleniyor. Yazar, veliyi ve öğretmeni ekarte edebilsin ki asıl okuruna ulaşsın. Ailelerin kitap seçiminde bir kriteri olması gerekiyor tabi ama çocuğun ne izlediğine, sosyal medyada ne yaptığına bakmayan aile, okuduğu kitabın onu çok değiştireceğine inanıyor. Biz zihnimizi geliştirmek ve keyif almak için kitap okuyoruz. Çocuklar da bunun için okuyor.
