Özgür bir dünyada yaşadığımızı söyleyebilir miyiz?

Görünüşe bakılırsa özgürlüklerin tavan yaptığı bir çağda yaşıyoruz; peki, gerçekte de öyle mi?

Özgürlük kavramı kadar iğdiş edilen, çarpıtılan, “sömürülen” başka bir kavram olmasa gerek şu çivisi çıkmış, feleğini şaşırmış dünyada.

Çağımızda hem köleleşmenin, hem de her türlü köleleştirme biçiminin adı oldu “özgürlük”.

İnsanlık, özgürlük kavramının tutsağı.

İnsanın, kendi beninin, bedeninin, bencilliğinin, fetişlerinin köleleştirici, ayartıcı, çarpık özgürlük anlayışından kurtulması, özgürleşmesi gerekiyor gerçekten özgürlüğüne kavuşabilmesi için.

Bütün cinayetler, bütün işgaller, bütün köleleştirme biçimleri, bütün hâkimiyet kurma eylemleri, özgürlük adına, özgürlük için gerçekleştiriliyor çağımızda!

Sözgelişi, Amerika, işgal ettiği her yeri “özgürlük götürmek, demokrasi götürmek” için işgal ediyor!

Ama bu çağa özgürlük çağı deniyor!

Daha önce burada yayımlanan bir yazımı bir pazar yazısı olsun için tozunu alarak yeniden paylaşıyorum.

Türkiye’de hem özgürlük kavramı hem de kulluk kavramı son derece çarpık anlaşılıyor. Özellikle de metamorfoz yiyen entelijansiya tarafından.

İnsan, yaratılmıştır, kuldur. İnsanı beşerlikten insanlık makamına yükselten kul olma bilincidir. İnsan kul olduğunu bildiği, kulluk bilincine erdiği zaman insan olur ve insanlaşma, olgunlaşma, inkişaf etme, kendini, eşyayı ve Rabbini keşfetme yolunda mesafe kateder oysa.

Kulluk, en yüce makamdır. Kulluk, asaletin, nezaketin, nefasetin, merhametin, muhabbetin, adaletin, hakkaniyetin, selametin anahtarıdır.

Peygamberimizin (sav) kulluğu, elçiliğinden önce gelir. O yüzden en yüce kul, en yüce insan Kâinâtın Övüncü, Kıvancı Efendimiz’dir (sav). Efendimiz’dir; çünkü âlemlere rahmet olarak gönderilmiştir.

Evet, kulluk, en yüce makamdır. İnsan, sadece Allah’a kul olduğu zaman, özü gürleşir, (fıtratını korur, insanlığını farkederek) özgürleşir, kendine gelir, rahmet kanatlarını gerer bütün varlığa...

Rabbine kul olamayan insan, ya kula kul olur, ya da paraya-pul’a…

Ne demişti büyük sanatçı Dostoyevski: “Tanrı yoksa, her şey mübahtır.”

Bu yakıcı gerçeği bütün büyük düşünürler dile getirmiştir. Sözgelişi, psikanalist Lacan -her zaman hatırlattığım üzere-, “insan, Tanrı inancını yitirdiği andan itibaren her şeyi tanrılaştırmaya başlar” demiştir.

Goethe de şöyle der: “En iyi köleler, kendilerini özgür zanneden kişilerdir”.

Özetle, Rabbini bulamayan insan, kendini de bulamaz, yolunu da.

Rabbine kul olamayan insan, başka her şeyin kölesi olur ve kendini de bitirir, hayatı da.

İman, kişinin mevzisini bilmesidir; mevzisini ve mevzusunu; niçin yaratıldığını, dünyanın kendisinden ibaret olmadığını, diğer varlıkların değerini, diğer varlıklar arasındaki yerini, diğer varlıklarla nasıl iletişime, irtibata geçeceğini... bilmesi.

Mevzisini ve mevzusunu bilen insan tevazu sahibi insandır; başkalarını tanıyan, başkalarına saygı duyan kişi odur.

Mü’min, iman eden kişidir. Mü’min kişi, Allah’ın kendisine ruhundan üflediği, emaneti verdiği, bu emanetle, yeryüzünde emniyeti teminat alma yükümlülüğüyle mükellef kılındığı şuuruna varabilen kişidir.

O yüzden iman, insanı (ama bütün insanları) Yaratan’dan ötürü sevmenin, bütün insanlarla, bütün varlıklarla, dağla taşla uçan kuşla irtibata geçebilmenin, konuşabilmenin, “komşu olabilmenin”, komşuluğunun hakkını yerine getirebilmenin sigortasıdır.

Yeryüzünde adaletin, selametin, sulhün teminatıdır iman.

Bunun muhteşem örneklerini tarih boyunca insanlığa sunduk biz.

Kudüs’te sadece dört asır hükmettik ama kimseye zulmetmedik; deyim yerindeyse, kimsenin burnu kanamadı. Oysa Kudüs, Müslümanlardan önce de cehenneme çevrilmişti; Müslümanlardan sonra da cehenneme çevrildi, insanların özgürlüğü yok edildi.

Özetle, kulluğunun bilincinde olan insan, özgürdür ve kulluğunun bilincinde olan insan, insanlığa özgürlük sunabilir ancak.

Tarih, bunun tanığıdır. Medine’de muazzam ilk örneği ortaya konuldu bunun Rahmet Peygamberi (sav) tarafından. Sonra da tarih boyunca Medine’den süt emen Bağdat’ta, Şam’da, Timbuktu’da, Delhi’de, Buhara’da, Taşkent’te, İstanbul’da, Kurtuba’da, Kahire’de, Balkanlar’da güzel örnekleri sunuldu bütün insanlığa.

Çağımızda insan, araçları kullanacağına, araçlar tarafından kullanılıyor; sözümona özgürleşme adına, araçların, her tür aracın kulu-kölesi olabiliyor: İnsanlığını kaybediyor, özgürlüğünü yitiriyor, araçların kölesine dönüşüyor...

Oysa yalnızca Allah’a (cc) kul olan, Allah’a kul olduğunun bilincinde olan, ona göre hayatını yaşayan insan, araçların, arzuların, başka insanların kulu-kölesi olmaktan kurtulur.

Kulluğunun bilincinde olan insan, yeryüzünde tanrılık taslamaya, azmanlaşmaya, dünyayı kutsamaya ve dolayısıyla dünyanın tutsağı olmaya ve insanlığa kan kusturmaya kalkışmaz, aksine, emniyeti teminat altına alma kaygısıyla yaşar ve hayatı yaşanılır kılar...