Hayatta en acıklı şey, bir insanın problemin kendinden kaynaklandığını görememesidir.

Bana sorarsanız, Gezi Parkı eylemlerini en iyi, Ferdi Tayfur''un Huzurum Kalmadı şarkısı anlatıyor:

''Bu hasretlik bizi çürütecek mi / Bir gün ağlatmayıp güldürecek mi / Yoksa kavuşmadan… bizi Yaradan / Şu gurbet ellerde öldürecek mi?''

Türkiye''de gurbette gibi yaşamak istemiyoruz.

Başörtülü, başı açık; içki içen, içmeyen; dindar, laik; Kürt-Türk, Alevi, Sünni…

Bu ülkede evimizde hissetmek istiyoruz.

Yüz binlerce insan kimliğinden nazikçe vazgeçti.

Yüz binlerce insan davasından usulca vazgeçti.

Yüz binlerce insan acılarını sessizce kalbine gömdü.

Çatışmayalım, insan evladı gibi yaşayalım, dünya zaten üç günlük diye.

Şimdi neden kontrolden çıkmış bir yangın gibi yayılıyor öfke?

Çünkü ''kimliğini'' bir kenara bırakabilirsin, burası şehir, değişebilirsin, fakat ''kişiliğinden'' vazgeçemezsin.

Koşulsuz itaatle, gurursuz, haysiyetsiz… insan hayatı yaşayamazsın.

Halkımız, bu defa kimlik değil, kişilik mücadelesi veriyor.

Aynı kazana koysan kaynamayacak kimseler birlikte yürüyorlar.

Manzaraya bakıyorum ve aklıma iki şey geliyor:

1- Bir saniye içinde herkese 300 kitap okutmalıyız.

Bu imkansız.

O halde,

2- Ferdi Tayfur''un Huzurum Kalmadı şarkısını dinleyeceğiz, çaresiz.

***

Güzelim memlekette, gurbette hissetmeden yaşayıp gidemiyoruz.

Kendi acılarımızı bile başkasında görünce tanıyamıyoruz.

Yazıklar olsun.