Geçen hafta Ankara''dan İstanbul''a dönerken, uçakta Doç. Dr. Oya Akgönenç ile yan yana düştük. Akgönenç yirmi yıla yakın bir süre Dünya Bankası''nda çalışmış, Batı dünyasını yakından tanıyan bir uluslararası ilişkiler uzmanı.

Gazetemizde yazdığı bir yazıda, Akgönenç Barış Manço''yu "Bir Türk Samurayı" olarak nitelendirmişti. Yol boyunca, Anadolu insanının Özal ve Manço''ya gösterdiği sevginin arkaplanını tartıştık.

Özal ile Manço''nun, Mevlana''nın ünlü pergel benzetmesinde olduğu gibi, bir ayakları Anadolu''da, diğer ayakları da Japonya''dan Amerika''ya bütün dünyayı dolaşıyordu.

Onlar, Anadolu''ya sağlam bastıkları için, ayaklarının altındaki toprak kaymadı.

Onlar, hiçbir zaman başkası olmaya heveslenmediler.

Onlar, en zayıf ve en güçlü dönemlerinde de kendileri olmaya çalıştılar.

Onlar, Anadolu''nun geleceğini başka kültürlerde değil, kendi kültürlerinde aradılar.

Kendi kültürünü iyi özümleyenler, başka kültürlerden korkmazlar. Onlar, kendi kültürlerini iyi bildikleri için, diğer kültürlere de sonuna kadar açık olmasını bildiler.

Manço ile Habitat toplantılarında bir panelde beraber olduk. Amerika''dan Malezya''ya kadar değişik ülkelerden uzmanların katıldığı panelde konuşmacıları kendi dilleriyle selamlaşmıştı.

Japonya''daki konserlerinde, Japonlar, "Japonca biliyorsanız Japonca konuşun, bilmiyorsanız Türkçe konuşun biz çeviririz" demişler.

Kendi dilini güzel kullanamayanlar, başka dillerden gereğince yararlanamazlar.

Manço diliyle birlikte kültürünü de müziğine yansıtmasını bildi.

Özal ve Manço, hiçbir zaman şöhrete yenik düşmedi.

Onlar ömürlerini ünlü olmaya değil, Anadolu insanının yolunu ve vizyonunu açmaya adadılar.

Onlar için önemli olan ünlü olmak değil, kalıcı eserler bırakmaktı, bıraktılar da.

Ben dört yıl Planlama''da Özal ile birlikte çalıştım.

Özal, devlette, ordu gibi, katı bir hiyerarşinin yaşandığı bir dönemde, hiyerarşinin olmadığı, kapıların ardına kadar açık olduğu bir yönetim sergiledi.

Özal aynı yönetim anlayışını devletin bütün kademelerine taşıdı. O devleti, millet için bildi.

Manço müziğini yediden yetmişyediye bütün bir topluma açtı.

Biri vizyonuyle, diğeri müziğiyle bütün bir toplumu kucakladı.

Onlar başkaları değil, kendileri oldular.

Anadolu insanı onlarda kendini buldu.

Son yolculuklarında bütün bir Anadolu yanlarındaydı.