Ucunda büyük bir kavşak olan bomboş bir Atatürk Bulvarı''na (Ankara) sabah erkenden uyanmış birkaç cam cepheli gökdelen şaşı şaşı nasıl bakarsa öyle işte. Baktım baktım.. cadde ıssız daha. Bir ahizenin öteki ucuna söz geçiremediğinizde nasıl kokarsa bir telefon kabini, işte öyle kokusuz, kirli bir ıssızlık içinde uzanıp kalmış cadde. Bağırdım ama: Kavşak canlı değildi uzakta. Yürüdüm. Güneş hafif, keskin telefon direklerinin tepelerine dokunuyordu buz sarkıtları gibi asılarak, sonra oldu! Önceleri kendime de itiraf edememiştim, ama oldu. Birini mi arasam, dedim. Cebimden çıkarıp bir kere daha baktım resime. Evet. Kesinlikle kaybolmuştum ve takip ediliyordum. Çıkarıp bir kere daha baktım: Başıma bir şey gelmişti benim, Tanrım! Gözlerim ıslanarak burnum sızlamaya başlamıştı.
Ekmek arası bir adana aldığımda (+ bir de ayran), cadde çoktan homurdanmaya başlamıştı. Sıcak bir duvara yaslanmıştım. Duvara dönüp göz kapaklarımın üzerindeki gece ağırlığını geriye ittim -aptallar bunu plastik bir güzellik sanacaklardır- ve baktım. Oradaydı işte. Ey şaşkınlık, ey şaşkınlık!
Orada durmuş gözlerimin içine bakıyordu, baktığı yerde hiçbir şey yokmuş gibi. Varlığımın ya da yokluğumun, herhangi bir yararının ya da zararının olup olmadığını sordu bana. Yok, dedim pek anlamayarak; bana bir zararı yok... Nefes almak günahtır öyle mi, dedi. Anlamadım, dedim. Nefes almak günahtır, dedi. Birden hatırlamıştım! Hemen elimi cebime attım. Karıştırdım karıştırdım. Bulmuştum! Çıkarıp baktım, uzun uzun. (Herhalde çok uzun. Çünkü gece tekrar dönmüş ve buzlar sarkmışlardı yine karları eriten ve çöllerin en uzağında göğe ve yere değen o büyük portakalın kenarlarından). Bir elimde ekmeğim vardı. Öbür elimle bulup çıkardım onu sonunda palto cebimin derinliklerinden. Ağzım tıka basa doluydu, çiğniyordum iştahla. Tadını çıkara çıkara. Sonra tekrar cebime koydum, ileriye sürdüğü ilk piyonu alınmış acemi bir oyuncunun suratı gibi bir suratla.. Çiğnedim yine. Yaşam bir tavladır, dedi, zar.. Ben tavlayı bilmiyorum, diye kestim sözünü, sadece Amerikan bilardo ve bir de biraz satranç biliyorum dedim, çok az satranç... Beni dinlemiyordu duvar, (yine aklıma geldi, çıkarıp bakacaktım..) Bir zar atımı, diye sızlandı ağlamaklı -ey şaşkınlık!- bir zar atımı, ihtimali hiçbir zaman ortadan kaldırmaz! Ne diyorsun! diye şaşırdım hemen. Hiç vakit kaybetmeye gerek yoktu, nasıl olsa düşünsem de anlayamayacaktım; şaşırdım ben de hemen. Duvar şaşırdığımı görünce sustu ve bir daha konuşmadı...
Hafiiiif bir sızı.. öyle derinden dokundu ki diliyle parmak uçlarıma. Sonra, çocukluğumun o orman köyünün göklerindeki gibi rüzgara yaslanıp kalmış bir çift gergin kanat duydum göğsümde, kalbime yakın bir yerlerde.
Sonra işte, insanlardan, dünyadan ve işten çıktıktan sonra Atatürk Bulvarı''ndan Kızılay''a doğru yürüyordum ki.. evet, yine oldu! Onu gördüm. Koltuğunun altında bir satranç takımı ve elinde bir resimle -resimi arada bir ona buna gösterip bir şeyler sorarak, cevabını merak etmeyerek- aslında beni takip ettiğini anladım. Ağzında bir ceset çiğner gibi, ağır ağır yiyordu ekmeğini. Güneş yoktu artık. Telefon direkleri geziniyorlardı orda burda, tembel mezar taşları gibi...
