İslâm’ın nasıl bir nimet olduğunun farkında bile değiliz.

Bu toplumun tek sığınağı, tek tutanağı, tek umut ışığı İslâm’dır.

İslâm’ı yitirirsek hiçbir şey kazanamayız.

İslâm’ın en evrensel cümlesi, akîde cümlesidir.

İslâm’ın dışındaki bütün dinlerin en evrensel cümleleri, akîdeleri ile ilgisi olmayan alanlara ait cümlelerdir. Felsefeyle, sanatla ilgili cümlelerdir. O yüzden İslâm medeniyetinin dışındaki dinlerde ve medeniyetlerde felsefe de, sanat da, iktisat da, bilim de kolaylıkla kutsanır, din katına yükseltilir. Tarih bunun en büyük tanığıdır.

Biz, biz Müslümanlar, akîdeyi yani sâbiteleri merkeze alan bir yolculuk yapıyoruz. Tarihi ancak akîde üzerinden değiştirebiliriz. Tarihi yapan şey akîdedir, sâbitelerdir, değişkenler değil. Akîde sabittir, değişmez, değiştirir.

Felsefî olarak biraz daha derinleştirecek ve metne lezzet katacak olursak şöyle açabiliriz meseleyi: Akîde, sanıldığı gibi salt dogma demek değildir, dogma’larla ilgili değildir. Hakikatin varoluş ilkelerinin şifrelendiği hazinedir. Terra incognita yani keşfedilmemiş kıta anahtarıdır.

Akîde, kişinin, Yaratıcı’yla, insan’la ve kâinât’la yani diğer varlıklarla doğrudan “irtibat” kurmasının yol haritasını sunar bize. İrtibat doğrudan kurulduğu için, doğurgan’dır.

Kişiye özgür irade verilmiştir, kişi inkâr etmekte de, iman etmekte de tamamen hürdür.

İnanmış / iman etmiş kişi, bütün varlıklara, insanlara ve tabii Yaratıcı’ya güvenir ve herkese güven verir.

Hakîkî iman etmiş kişi, sadece Yaratıcı’ya güvenen kişi değildir; aynı zamanda Yaratıcı’nın kendisine güvendiği kişidir çünkü.

Kendiliğinden.

Mü’min’in imanı, ubûdiyet mükellefiyetinden ötürü, bütün varlıklar arasında iletişim kanallarını açık tutar. Dogmatizm, kişinin iletişim kanallarını kapatır.