Denilir ki,

Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın Suriye'ye girme ihtimalini telaffuz etmesi, bana ilk bu geleneği hatırlattı.

877 kilometre, az bir mesafe değil. Git git bitmez. Hatay'dan başlıyor, Kilis, Antep, Urfa, Mardin, Şırnak, devam ediyor. Sabah yola çıksan, akşama zor varırsın.

Yani, savaş kötüyse de, iyiyse de, savaşın

yız.

İçine düşme isteğimiz var mı bilmem. Ama içine düşme ihtimalimiz var.

Savaşın 'etrafında' olmayı biz tercih etmedik. Kader, bizi böyle bir gerçeğin kenarına yerleştirdi.

Tahmin etmek zor değil, memleketimizde, başka bir memleketle becayiş yapmaya hazır olan sayısız vatandaşımız mevcuttur.

diyor ya Ahmet Haşim. Biz de bu

ne aşina değiliz.

Binanaleyh, en azından şu yazı için, becayişçileri gözardı edebiliriz.

'Burada olmak'tan şikayet etmeye hakkımız yok. Çünkü, burada olmak, bir açıdan bakıldığında, bir 'mazhariyet' de sayılır.

'Şanlı tarih' dedikleri şeyin mühim bir kısmı 'burada olmak'la alakalıdır.

bugün üzücü, rahatsız edici görünebilir, fakat burada olmanın olağanüstü güzel olduğu devirler de olmuştur.

Biz, burada olmanın bize kattığı 'derinlik'ten, 'kimlik'ten, 'zenginlik'ten şikayetimiz yoktur.

Savaşın sadece 'mevki' olarak etrafında değiliz.

Savaşla çok ilgiliyiz.

İçine girmiyoruz, en azından şu ana kadar girmedik ama, kalbimizle, siyasetimizle, 'taraf' durumundayız.

Beşşar Esat'ı, eskiden severdik, fakat eli kana bulandığı için, daha doğrusu boğazına kadar kana battığı için artık sevmiyoruz.

Sevmiyoruz kelimesi yetersiz kalır. Aramızda, 'buğz' var. Husumet var.

Döktüğü kanın hesabını vermesini istiyoruz.

Adalet istiyoruz.

Yani, 'savaşın kenarı'nda pasif, sessiz, durup durmuyoruz. Aktifiz.

Ancak, savaş, bizden daha aktif.

Savaşmıyorsak da, adamlarımız öldürülüyor.

IŞİD diye bir bela çıkıyor, Suruç'ta Ankara'da katliamlar yapıyor.

Kobani diye bir mesele çıkıyor, sınırlarımızın içinde 52 tane insanımız katlediliyor.

Kobani'den öyle büyük bir afet zuhur ediyor ki, bizim yüze yüze kuyruğuna getirdiğimiz 'terör sorunu'muz,

bir 'bela'ya dönüşüyor.

IŞİD'e herkes terörist diyor.

Biz de diyoruz. Fakat kulaklarıyla işittikleri halde, hatta savaştığımızı gördükleri halde, kimsenin, bizim IŞİD'e terörist dediğimize inanası gelmiyor.

Öte yandan, ne kadar ecnebi unsur varsa, Amerikası, Rusyası, Avrupası, IŞİD'in etinden sütünden faydalanıyor.

Hele Esat... En çok ona yaradı IŞİD. Bu kanlı süreçten burnu kanamadan çıkacak görünüyor. Eğer böyle bir şey olursa, Şam'ın yüksek bir yerine bir IŞİD anıtı dikse yeridir.

IŞİD'e herkes terörist diyor da, PYD'ye bizden başka kimse terörist demiyor.

Bin dereden su getiriyoruz, '

' diyoruz,

Dilinde tüy bitti, Erdoğan'la Davutoğlu'nun.

dedi Cumhurbaşkanı,

dedi Amerika kılığındaki

Bu cevap, diplomatik bile sayılmaz. Neredeyse kaba.

bilir misiniz? Söylüyorum söylüyorum fayda etmiyor.

diyorlar,

Türkiye'de cinayet işleyen bir terörist, Suriye tarafına geçince günahlarından arınıyor. Pir ü pak oluyor. Böyle acayip bir içtihat!

En son Davutoğlu bir defa daha anlattı.

Yani, PKK'ya yaptığımızı, PYD'ye yaparız.

Yani?

Vururuz.

Vurmak, dil ile anlatımın fayda etmediği yerde, fiili anlatım imkanını kullanmak anlamına da geliyor.

Normalde, anlaşılır bir dil. Ve kulak verilmeye değer... Türkiye buranın yerlisi. Sınıra baksana, 877 kilometre.

Bir yıl sonra, iki yıl sonra, beş yıl sonra, biri kazanır biri kaybeder...

Ya 20 yıl sonra? Ya 50 yıl sonra? 100 yıl sonra?

Herkes gitse, Türkiye burada kalır.

Fakat 'üst akıl' bu, kulağı ağırdır, top da atsan, işine geleni işitir, işine gelmeyeni işitmez.