Ah efendim bırak beni / Bir başım var alıp gideyim / Ah efendim hiç anlamadın / Sen kazandın ama ben haklıydım.

[EZGİNİN GÜNLÜĞÜ]

Gezi Parkı eylemleri bir ihtimaldi ve çok güzeldi.

Sivil bir itirazdı.

Yeşilden, canlılıktan yana bir eylemdi.

''Nezih bir üslup'' talebiydi.

Farklı görüşlerin bir arada olduğu, kardeşçe bir dayanışmanın tezahürüydü.

Birbirine çok uzak görünen kişi ve gruplar tanışıyor, yakınlaşıyor, kaynaşıyordu.

Demokrasimizin kökleşmesi adına umut vericiydi.

Ne yazık ki eylemin anlamı saptırıldı, değeri yok edildi, sunduğu fırsat tepildi.

Konuyu tatlıya bağlayamadık.

Şiddetin her türlüsüne karşı yürütülen Gezi eylemi, şiddet çemberine alındı.

Olayların dördüncü günü, TvNet''te Veyis Ateş''in programında bu eylemin bize üç şey öğrettiğini söylemiştim:

1- Kimseyi dışlamamalıyız.

2- Tüm kadınlara koşulsuz ve sonsuz saygı göstermeliyiz.

3- Vatanımızı sevmemize karşılık, vatanımız da bizi sevmeli.

Başörtülü kadınlara saldırılınca, sözünü ettiğim üç prensip birden çiğnenmiş oldu.

Tam da başörtülüler ile başı açıkların bir arada bulunduğu harika tablo, agresif ödlekler eliyle lekelendi.

Gezi eylemlerinin kıymetini başlangıçta ölçemeyenler, şimdi onu büsbütün lanetliyorlar.

''Gezi ruhu'' provokatörlerin, fırsatçıların, anlayışsızların otomatik dayanışmasıyla yaralandı, parçalandı.

***

Barış isteyenler…

Şiddet karşıtları…

İdeolojiden değil, hayattan yana olanlar…

Kardeşliği arayanlar…

Başörtülü – başı açık, dindar – laik, Alevi – Sünni, Türk –Kürt… ayrımlarına prim vermeyenler olarak bir kez daha mağlup edildik.

Çatışmayı, hayatın en temel gerçeği zannedenler kazandı.

Gene.

Velhasıl, Gezi eylemlerine, kadına yönelik şiddetin ve başörtülülere uygulanan korkunç ayrımcılığın gölgesi düştü.

''Yaaa, gördünüz mü, desteklediğiniz eylemlerin iğrençliğini?!'' gibisinden konuşanlara laf anlatmak imkansızdı, hâlâ imkansız.

Burası hâlâ mutlu insanlardan nefret edenlerin ülkesi.

Onlar, bu ülkenin gerçek sahipleri.