Maçın tamamında oynadım.. Çok yoruldum ama değdi doğrusu. Sanki kırk yıdır Parken Stadı''nda oynuyordum. Bütün tribünlerde Sarı-Kırmızı bayraklar dalgalanıyor, cim bom bom marşları, şarkıları söyleniyordu. Coştum, coşkumu sahanın her yerine yaydım...

Bu maçtan sonra Avrupa''da, Avrupalı olduğumu herkes anlamalıydı artık. Gol kaçırdım, bir şutum direkten döndü. Sakatlandım, ama inanır mısınız hiç acı duymadım. Sarı kartlar gördüm. İspanyol hakem haklıydı, ses etmedim. Kırmızı kart gördüğümde sinirlendim biraz. Hakem Lopez Nieto bunda da haklıydı. Ben sinirimi yenememiştim.

Uzadı da uzadı maç.. Pek alışık değildim ama, karşımdaki de insan, ben de insanım. Allah ona da bendeki kadar bir ciğer, kalp, kol, bacak verdi. O hala koşabiliyorsa, ben daha çok koşarım diye hırslandım.

Sonra penaltılar başladı. Ben attım, o kaçırdı.. Ben attım, o attı. Ben attım o kaçırdı. Ben attım o kaçırdı. Ve ben attım... Ben penaltının kralını atarım. Atarım be atarım... Ben var ya, ben Taffarel''im, her topu tutarım.. Popescu''yum, Bülent''im, Capone''yim, Ergün''üm, Okan''-ım, Arif''im, hem büyük hem küçük Hakan''ım, Ümit''im, Suat''ım, Hagi''yim, Ahmet''im, Hasan''ım...

Avrupa''nın FATİH''iyim. TERİM soğumadan bütün kupalara talibim.

Ve ben, Çarşamba gecesinden beri 65 milyon kişiyim...