Yıl 1947... Tam 66 yıl önce... Günümüzdeki istatistiklere bakarsak o yıl doğanların bir kısmı hayatta yok... Bugünlerde vedasına hazırlandığımız İnönü Stadı"nda o tarihte ilk maça çıkanlar ise... Biri bizimle, ilk golü atan Süleyman Seba... Aramızda olmayanlara Allah rahmet eylesin bir kez daha...

İnönü"ydü, Dolmabahçe oldu, bir dönem de Mithatpaşa"ya adaş... Kimler geldi, kimler geçti, ne maçlar oynandı, tarihi hezimetler, tarihi galibiyetler, ne jubileler gördü, ne milli maçlar, topraktı, çim oldu, güneş ile aydınlanırken gece karanlığında ışığı gördü, daha niceleri...

Vedaya yakışan dünkü atmosferin ise tarifi eşsizdi. İnönü dünkü gibi tıklım tıklım tribünleri bir çok kez gördü, ama bu seferki bir başkaydı...

Futbolcuların sahaya ayak bastıklarında tribünleri süzüşü, binlerce taraftarın İstiklal Marşı"na eşlik edişi bir farklıydı... Herkesin omuzlarında o tarihi ana tanıklık etmenin yükü vardı besbelli. Maçın İnönü"deki son 90 dakika oluşu tepeden tırnağa herkeste aynı etkiyi bırakmıştı: "Oradaydım" diyebilme duygusu...

Evet ben de oradaydım... Daha öncelerde hiç olmadığım gibi hem de. Sahaya bakarken Fernandes"in yokluğu, Oğuzhan"ın takımı yönlendiren isim oluşunu değil, İnönü Stadı"nın siyah-beyaz hallerini, çamurlu zeminini görüyordum; Veli"nin, Olcay"ın klas golleri değildi zihnimi birincil meşgul eden, Sanlı Kaptan"ın, Turgay Şeren"in hikayeleriydi ister istemez aklımdan geçen... Kalede McGregor da olabilirdi, Cenk de; ya da Samet Aybaba dilediğini çıkarabilirdi oyundan... Maçın skoruysa, TV ekranında sağ köşede kalan küçük puntolar gibiydi benim için dün...