Bir ara sık sık karşılaşır olduğumuz, ne zamandır da görmediğimiz tribünlerdeki kadın ve çocuk taraftarları, ne yalan söyleyeyim hiç özlememişim...

Daha birkaç hafta öncesine kadar rekor sayıda binlerce taraftarla dolu tribünleri olan Olimpiyat Stadı, dün teneffüs saatindeki okul bahçelerini andırıyordu. Hal böyle olunca ne izleyen ne de oynayan maç atmosferine girebildi. Zor geçecek belli ama biri gitti kaldı üç...

Dün Beşiktaş"ın kazanma azmi ve gole Rize"ye oranla daha yakın oluşu, maçı katlanabilir kıldı. Çaykur Rizespor"un da ara ara bulduğu tehlikeler az ve öz cinstendi.

Siyah-beyazlılar, taraftar desteğinin yanında Atiba"nın yokluğunu da hissetse de karşılaşmada tiz seslerin, çığlıklara dönüştüğü pozisyonlar da olmadı değil. Bunların çoğunda başrolde Almeida vardı. Portekiz Milli Takımı"nda kaçırdığının çok daha zoru da olsa iki net ve uygun pozisyonu harcadı. Çaykur Rizespor"un ise hızını ise ofsayt bayrakları ve kaleci Tolga kesti. Oyunun son bölümlerinde ise teknik direktör Rıza Çalımbay doğru değişikliklerle takımını dirençli tuttu.

Futbolda direnci kıran en önemli olgu atılacak bir goldür. Dün bunu iki takım da başaramadı. Özellikle ilk yarıda Çaykur Rizespor lehine kalkan ofsayt bayrağı "yanlış karar" gibime geldi. Rizespor"un soyunma odasına önde gitmesi ikinci yarıda işleri çok ama çok değiştirirdi. İkinci yarıda Tolga"nın süper bir refleksle çıkardığı top da Beşiktaş"ın gardının düşürmeyen anlar oldu.

Sivok"un son dakika sakatlığıyla Escude"nin yanında ilk kez boy gösteren Ersan, sırıtmadı. Nitekim geride kalan 7 haftada her maçta golü olan Rizespor"a dün gol fırsatı verilmedi.

Gerçek tribün desteğinden yoksun olunan böyle bir mücadele, Beşiktaş için sanki Çaykur Rizespor deplasmanından pek bir farklı değildi açıkcası. Milli aradan önce Eskişehirspor karşısında olduğu gibi tek gollü de olsa bir galibiyet, büyük kazanç olacaktı. Başta Almeida olmak üzere biraz daha becerikli davranılabilseydi eğer...