Bir yandan okurken bir yandan da hem kendi geçimini hem kardeşlerinin geçimini sağlamak üzere çalışmak zorundaydı. Beraber çalıştık. Okul yıllarımızda çalışmak zorunda olmak bizi birbirimize daha da yakınlaştırmış, bağlamış, yol arkadaşlığımıza zaman zaman ortaklık da katmış, çok daha derin ve farklı bir boyut ve çok zengin anılar katmıştı. Sonradan ben akademik hayatta o ise ticarette, iş hayatında ilerledik.
Gerçi son zamanlarda yine bilinçli bir kararla küçülmeye gitmeye başlamış, birçok mağazasını devretmiş veya kapatmıştı. Gerekçesini de artık kendine zaman ayırmak olarak açıklıyordu. Şimdi dursam kazandıklarımı yemeye yetecek kadar vaktim olmayacak. Nereye götüreceğiz, bu kadar kendini yıpratmaya değmez ki diye açıklıyordu bu kararını.
Savaşta evini barkını, yakınlarını yitirmiş ve Türkiye’ye sığınmış yetimlere, dullara, muhtaçlara gücü yettiğince yardımda bulunuyordu. Bizzat kendi nakliye araçlarını tıka basa doldurup ihtiyaç halindeki insanlara ulaştırmaya çalışıyordu.